Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Sarah Sluimer schrijft boeken, essays en toneelstukken.
‘It takes a village to raise a child.’ Het is het mantra van de huidige generatie jonge ouders. Het is het geprevelde verlangen, of de verzuchting vol spijt.
Het was dertig jaar geleden dat we hier ook liepen, dacht Sarah Sluimer. Het was in de zomer van 1992 vast ook heet, maar nu hield de zon hen al dagen gevangen in het vakantiehuis. Haar oom liep met rechte rug voor hen uit.
Elke week schrijft Sarah Sluimer over wat ze meemaakt.
Voor ieder boekenmens dat iets durft aan te kaarten over machtsmisbruik of ander onoorbaar gedrag, staan er honderd anderen klaar om diegene in de rug te steken.
Het tuintafeltje was net bij IKEA gekocht. Er stonden twee brakke, houten stoeltjes aan. De schilder had de ladder versierd met lichtjes in ons toen nog geheel onttakelde…
Elke week schrijft Sarah Sluimer over wat ze meemaakt. Deze week: De twitteraar hengelt obsessief naar aanmoediging of afwijzing, door middel van mededelingen die niemand in het echte leven zomaar aan een groep onbekenden zal doen.
Op weg naar het eerstejaarskamp Theaterwetenschap bevond ik me in een hobbelende bus op weg naar het scoutingterrein, waar ik drie dagen met mijn aankomende studiegenoten zou…
Een groot deel van de kunstsector bestaat, in tegenstelling tot zo ongeveer ieder ander terrein in Nederland, niet uit opportunisten, schrijft Sarah Sluimer.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2022/03/sluimer-sarah-2021-01700web.png)