Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Dichter en schrijver Ellen Deckwitz schrijft twee keer per week een column voor NRC.
Onlangs was ik bij een diner en verslikte ik me in een oud-Hollandse groente. Van alle kanten werd er op mijn rug geklopt maar het mocht niet baten, en uiteindelijk griste ik het…
Onlangs liep Ellen Deckwitz jeugdvriend Sorry tegen het lijf. „Hij dankt zijn naam net als de oehoe, de koekoek en Pikachu aan de klanken die hij het vaakst uitstoot.”
Zondag zou iemand voor het eerst bij mij thuiskomen, waardoor ik een goed deel van mijn Bevrijdingsdag doorbracht met stofzuigen, schoonmaken en het verbannen van boeken met…
Een tijdje geleden paste ik op een wolfshond genaamd Victor, die zo groot is dat je hem kan zadelen om er een stukje mee over het fietspad te galopperen.
Dit weekend dronk ik thee met een vriendin (76) die onlangs incarneerde in hetzelfde lichaam. Eind 2022 werd er kanker bij haar vastgesteld.
Soms lijkt iets bizar terwijl het dat juist helemaal niet is. De formatie gaat bijvoorbeeld vandaag haar 155ste dag in en nog steeds komt er geen regeerakkoord in zicht.
Natuurlijk zou je willen dat het niet zo was, maar in de praktijk heb je soms geen andere keuze dan bij het openen van je voordeur in gesprek te gaan met de leegte en je op die manier groter te maken dan je in werkelijkheid bent.
Deze vrijdag komt het nieuwe album van Taylor Swift uit en de fans in mijn omgeving kunnen inmiddels niet meer slapen van ongeduld.
Afgelopen zondag keek ik met mijn familie naar de Amstel Gold Race, waar renster Lorena Wiebes vlak voor de finish haar handen al in de lucht gooide omdat ze geloofde dat ze de…
Vlak voor we het lokaal betraden, had de docent nog gezegd dat het een lastige klas was, maar omdat hij daarna de vraag kreeg of de cijfers er al waren, kon hij me helaas niet…
Een vriendin vroeg aan Ellen Deckwitz of ze langs kon komen voor de verjaardag van haar moeder. Ellen dacht dat ze elkaar al jaren niet meer spraken. Dat klopte ook, de vriendin wilde gewoon de verjaardag van haar moeder vieren. „Dat kon blijkbaar zonder de jarige zelf.”
Om de tienergelederen wat cultureel besef bij te brengen nam ik op eerste paasdag enkele neefjes en nichtjes mee naar het lokale paasvuur.
Gisteren fietste ik met mijn neef Bram naar het bos maar halverwege moesten we even stoppen omdat het me niet lukte om hem bij te houden.
Zaterdag arriveerde ik rond middernacht op Amsterdam Centraal en toen ik naar de pont slofte, schoot er opeens iets langs mijn voeten.
De 89ste Boekenweek is op het moment van schrijven bijna ten einde en gelukkig maar, want inmiddels vallen de literatoren bij bosjes neer.
Een tijdje terug was mijn moeder jarig en toen ik haar vroeg wat ze van mijn vader (87) had gekregen, antwoordde ze dat hij eindelijk op cursus ging.
De Boekenweek begint zaterdag, met dit keer het thema ‘Bij ons in de familie’. Terwijl Ellen Deckwitz door haar boekenkast ging, besefte ze dat familie in literatuur meestal een bron van verdriet of ellende vormt. „In zo’n beetje al deze werken is de familie meer een privéhel dan een warm bad.”
Er zijn woorden waarvan je liever niet meteen de betekenis wil weten, gewoon omdat het raden ernaar zo leuk is.
Maandagmiddag maakte ik een wandelingetje met vriend L., die al tijden last heeft van een gegeneraliseerde angststoornis.
Afgelopen zaterdag wachtte ik op de trein en enkele minuten voor hij zou arriveren werd er omgeroepen dat hij vertraging had.
Gisteravond zat ik met wat kennissen in de kroeg en opeens kwam het gesprek op vreemdgaan, wat natuurlijk een razend interessant onderwerp is in dit soort polyamoreuze tijden.
Gisteravond zat ik met wat kennissen in de kroeg en opeens kwam het gesprek op vreemdgaan, wat natuurlijk een razend interessant onderwerp is in dit soort polyamoureuze tijden.
Dit weekend bezocht ik een feestje dat als thema Thunderdome had (het hield een beetje het midden tussen een gekostumeerd bal en een dansmarathon).
Natuurlijk, het is inmiddels traditie dat er heisa is rond het Songfestival. Maar niet eerder was die heisa zo heftig als dit jaar. „Het festival is, of de organisatie het nou wel of niet wil, politiek tot op het bot.”
Zondagmiddag maakte ik met mijn favoriete bioloog een stadswandeling, maar toen het opeens keihard begon te regenen smeekte ik hem om een kroeg in te gaan.
Een achterneefje, puber, stortte zijn hart uit bij columnist Ellen Deckwitz over zijn afgelopen verkering. „Ze vond dat het geen liefde kon zijn, omdat het geen pijn deed.” Luisterde ze misschien te veel naar liedjes die haar voorspiegelen dat liefde lijden moet zijn?
Laatst werd ik weer eens ingevlogen als invaldocent en toen ik bijna bij het lokaal was, bleek er op de gang een opstootje te zijn ontstaan.
„Bestaan er eigenlijk stoplichten voor egeltjes?”, vroeg de zevenjarige tijdens het oversteken. Jazeker, zei Ellen Deckwitz. De zevenjarige stapte vrolijk verder door de veilige wereld.
Afgelopen week zouden we het gaan doen, op zijn verjaardag en op de plek waar hij als kind het liefste was.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/deckwitzartikel.png)