Soms lijkt iets bizar terwijl het dat juist helemaal niet is. De formatie gaat bijvoorbeeld vandaag haar 155ste dag in en nog steeds komt er geen regeerakkoord in zicht. Maf, maar als je dan bedenkt dat ten minste driekwart van de formerende partijen meer geeft om imago dan om landsbelang, tja, dan wordt het ook wel weer logisch, wat overigens niet hetzelfde is als acceptabel.
Telkens wanneer ik wat over de formatie lees, moet ik denken aan iets dat me begin jaren negentig overkwam. De Muur was net gevallen, de mensheid gered, de wereld af en ik verveelde me dood. Na school zwierf ik door mijn dorp op zoek naar avontuur en op een dag kwam ik bij de vijver een leeftijdgenootje tegen.
„Kijk”, zei ze, en toonde me een emmer waarin een klein, zilveren visje naar adem lag te happen.
„Joh”, zei ik, „gooi terug.”
Het meisje deed een plens water bij het diertje, dat zo weer een beetje bijkwam.
„We gaan hem de wereld laten zien”, verkondigde ze.
Zo gezegd, zo gedaan. We bezochten het dodenmonument en haalden de vis met een netje uit de emmer.
„Kijk”, zei het meisje. „Dit is belangrijk.”
We droegen hem in het netje rond en deden hem weer in het water. We toonden hem het gemeentehuis, basisscholen, sportvelden en de cafetaria. We namen hem mee naar alle plekken die hij zelfstandig nooit had kunnen bereiken omdat hij een vis was en geen fiets had. Het was episch, maar na een paar uur – het beestje was inmiddels de Marco Polo van zijn soort – dook hij niet meer onder wanneer we hem in de emmer deden.
Ontzet staarden we naar het dobberende lijfje. „Maar zo hebben we het niet bedoeld”, haperde het meisje. We waren allebei echt oud genoeg om te weten dat het niet gezond was voor een vis om minutenlang buiten het water te zijn. Maar omdat hij telkens weer bij positieven kwam als we hem onderdompelden, dachten we dat de ijzeren wetten van zuurstof, bloed en gaswisseling door ons wel wat konden worden opgerekt.
We moesten huilen. Tussen de tranen door probeerden we wanhopig om er toch nog een verhaal van te maken. We waren niet slecht. We wilden het beste voor hem.
Die herinnering komt keer op keer terug wanneer ik wat over de formatie hoor. Twee kinderen die snikken dat ze het niet slecht bedoelen. Die de nadruk leggen op intentie in plaats van op daad. En maar doorjammeren totdat zij het echte slachtoffer zijn en niet meer de verantwoordelijken.