Alle zintuigen worden aangesproken

Wie binnenloopt bij Eenwerk, de galerie van Julius Vermeulen in Amsterdam, stuit bij binnenkomst meteen op de Porsche 997 uit 2006 die er in een glazen garage tentoongesteld staat. Geen gekke plek, want Vermeulen omschrijft zijn auto als „een piece of art”. „De vorm is perfect: alle verhoudingen kloppen. Ik ben vooral verliefd op de heupen van een Porsche. Die sculpturale vorm vind ik onweerstaanbaar.”

Vermeulen zat op de MTS autotechniek toen hij in de ban raakte van de Duitse sportauto. „Het was zomer, de ramen stonden open en er reed een Porsche 911 voorbij. Zoiets moois had ik nog nooit gezien. En dan het geluid! Ik was compleet betoverd.”

Uiteindelijk duurde het tot 2001 tot Vermeulen – die na de MTS een studie aan de kunstacademie afrondde – zijn eerste eigen Porsche kon kopen. „Op een gegeven moment voelde ik het aan alles: die Porsche moét er komen. Alsof een biologische klok tegen me zei dat het tijd was.”

Na een zoektocht bij verschillende dealers vond hij uiteindelijk het ultieme exemplaar: een zilverkleurige G50 met schuifdak. De proefrit was de eerste keer dat hij zelf in een Porsche reed. „Het is een sensatie om in een Porsche te rijden, alle zintuigen worden aangesproken. De vormgeving, het karakteristieke geluid van de boxermotor, de snelheid, de lage wegligging, de geur: het is één en al opwinding.”

Een Porsche is een fantastisch object waarvan je elke dag moet genieten, zegt Vermeulen. „Ik heb zulke mooie momenten in mijn Porsches meegemaakt. Met de eerste ben ik meteen naar Italië gereden. Dwars door de Dolomieten, waar het geluid van de auto door de rotswanden nóg intenser klinkt. En vaak naar Parijs, als Irma [zijn partner Irma Boom, boekontwerper] er een tentoonstelling had. Toen ik nog op de afdeling kunst en vormgeving bij de PTT in Den Haag werkte, maakte de autorit mijn werkdagen nóg leuker.”

Na de G50 volgde in 2008 een blauwe 993. Die verwisselde hij na een 360 graden spin over de snelweg (waarbij hij wonderwel niks raakte) in 2014 voor zijn huidige 997, de eerste die hij nieuw kocht, en die is voorzien van – veiliger – vierwielaandrijving. „Mijn eerste twee Porsches heb ik weggedaan. Had ik nóóit moeten doen. Alleen al omdat die klassieke modellen tegenwoordig veel geld waard zijn. En ik vind ze nog steeds ongelooflijk mooi. Maar ik had er simpelweg geen plek voor. Bovendien kun je maar in één auto tegelijk rijden.”

Voorlopig houdt hij het bij dit model, zegt hij. „De nieuwste zijn te ver geperfectioneerd. Ze zijn te makkelijk te berijden: je hoeft niet meer tegen te sturen in de bochten en de koppeling is veel minder zwaar. Daar is geen uitdaging meer aan.”

Tekst Nathalie Wouters
Fotografie Marie Wanders