Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Als gretig en kritisch cultuurconsument geeft Joyce Roodnat haar visie op het aanbod.
Net als haar Cobra-collega’s wentelde Else Alfelt zich in een hartstocht voor kleur en half-abstracte vormen. Maar zij rotzooide niet maar wat aan, zoals Karel Appel beweerde te doen. Joyce Roodnat wordt meteen binnengehengeld op een expositie rond Alfelt in Schiedam.
Er wordt laatdunkend gedaan over de ‘kunsttoerist’. Waarom? Er zijn slechtere argumenten voor een vakantiereis, de jacht op olifanten bijvoorbeeld, of een strandvakantie aan een zee waar wanhopige bootmigranten in verdrinken.
De World Press Photo van het Jaar toont een Palestijnse vrouw die het lichaam van haar gedode vijfjarige nichtje omklemt. De foto is direct geduid als een fotografisch equivalent van de Piëta. Maar dat legt de foto ongepast een westers-christelijke context op, stelt Joyce Roodnat.
Ze had kaarten om Edo de Waart te zien dirigeren. En toen besloot hij te stoppen. Joyce Roodnat moest slikken: waarom net nu? Belachelijk, weet ze, maar zo zijn liefhebbers. Sterker: het kan nog veel erger.
In de nieuwste Disney-film lijkt iedere vrouw een hertje, merkt Joyce Roodnat op. In een kringloopwinkel treft ze een lustrumalmanak van een studentenvereniging. Interessant vanwege de folklore van ongegeneerd wangedrag.
Het recht op een ongestoord concert bestaat, vindt Joyce Roodnat. Wat de reden ook is, moreel gesproken is het verstoren van een kunstwerk een verkrachting: niet goed te maken en nooit goed te praten.
Tegengas tegen seksisme blijft nodig, weet Joyce Roodnat, zonodig met een bommetje. Leuke daaraan is dat de mikpunten feilloos voelen dat ze mikpunt zijn en meteen op de kast zitten.
Alle aandacht bij het boekenweekgeschenk gaat naar de drukke familie Chabot. Maar niemand heeft het over de hondenkop op het omslag van het boekenweekgeschenk. Dat heeft te maken met de bedachtzaamheid van maker Marlene Dumas, denkt Joyce Roodnat.
‘Ah’ staat er in het origineel van Becketts toneelstuk ‘Wachten op Godot’. In de Nederlandse vertaling zeggen de acteurs niet ‘Ah’, maar ‘O ja’. Dat werkt een stuk beter
Iris Apfel, afgelopen week op 102-jarige leeftijd overleden, verhief het vrouw-zijn tot glorieuze hoogten. Ze blijft een rolmodel, en Joyce Roodnat weet dat velen (ook mannen) wel een Iris Apfelcursus kunnen gebruiken.
In de tentoonstelling ‘De schepping van de wetenschap’ ziet Joyce Roodnat de wetenschap op ontdekkingstocht gaan en de Kerk tegenstribbelen. Allebei komen ze uit bij de kunsten – maar waar is de alchemie?
Joyce Roodnat Bij Frans Hals gaat het over de lach, meent het Rijkmuseum. Het valt op zaal wel mee, merkt Joyce Roodnat op. „Ik zie vertwijfeling in zijn ogen, geen pret.”
Telkens veert Joyce Roodnat op als Penélope Cruz verschijnt in de film 'Ferari'. Zij speelt Laura, de echtgenote van Enzo Ferrari en zij is de kern van de film. Onbemind en geïsoleerd laat Cruz haar mondhoeken hangen.
De werkelijkheid in pacht hebben gaat niet en dat doet soms pijn, ziet Joyce Roodnat. In Spanje maken gelovigen zich tierend druk over een ‘te mooie’ voorstelling van Jezus. En op het IFFR kunnen de kleinkinderen van filmlegende G.W. Pabst er niet mee omgaan dat hun grootvader te groot voor hen is.
Joyce Roodnat was bij een theatervoorstelling vooraf gewaarschuwd voor naakt. Maar zulke waarschuwingen zijn niet onschuldig, ze ondermijnen de kunst.
Naast de pop-, film- en modehelden op de tentoonstelling van fotograaf Anton Corbijn hangen er ook twee foto’s met leden van het Koninklijk Huis. Vooral het dubbelportret van koning en koningin gaat met Joyce Roodnat op de loop. Wat gebeurt daar?
Dmitri Rybolovlev kocht voor 83 miljoen een Modigliani. Veelvraten als hij zorgen ervoor dat kunst wordt gereduceerd tot wat de gek ervoor geeft, schrijft Joyce Roodnat.
Fallen Leaves, de nieuwste film van de Fin Aki Kaurismäki heet in het Fins Kuolleet lehdet. ‘Dode bladeren’, die titel hakt er net iets harder in, merkt Joyce Roodnat op.
Een gedaanteverwisseling leidt tot losser denken en prikkelende misverstanden, weet Joyce Roodnat, ook als het maar een kleine ingreep is. Laat wolven jagers spelen, jagers wolven, en elke nieuwe configuratie openbaart pure machtswellust.
Waar lieten de nazi’s de fietsen die ze in de oorlog afpakten? Sinds Joyce Roodnat ‘De bezette stad’ heeft gezien, weet ze het. Ze zal nooit meer op dezelfde manier naar het terrein van de Amsterdamse Westergasfabriek kunnen kijken.
Spreek je PVV-stemmers erop aan dat de partij alle kunstsubsidies wil schrappen, dan zeggen ze dat de soep zo heet niet wordt gegeten. Joyce Roodnat ziet dat somberder in. Wat zouden we zonder de verbeelding moeten, die kunst en cultuur brengen?
Kunst zet de werkelijkheid op zijn kop, weet Joyce Roodnat. Zowel in fictieserie ‘The Crown’ – dat in superieure momenten een kunstwerk van gewicht wordt – als in de documentaire ‘Alreadymade’ – dat de onwrikbare reputatie van Marcel Duchamp onderuithaalt.
In Londen op de onthullende tentoonstelling ‘Women in Revolt! Art and activism in the UK, 1970-1990’ is een geweldig eetbaar kunstwerk van Bobby Baker te zien. Alles is zoet en in orde, de schijn is schoon. Veel lijkt veranderd in ruim dertig jaar. Maar de kunst die Joyce Roodnat er ziet is nauwelijks verouderd.
Vertalen is een veeleisende kunst. Helemaal bevatten doe je een andere cultuur nooit, en dat begint bij valkuiltjes in de taal, weet Joyce Roodnat. Soms schieten woorden zelfs helemaal tekort.
Moet je om een versie van iemand te acteren er net zo een zijn als die iemand? Joyce Roodnat vindt: iedereen kan alles spelen, zolang die zich maar tot het uiterste bekreunt om de magie van wat ‘theater’ heet.
Niet dat columnist Joyce Roodnat de tijdgeest negeert, maar wel wantrouwt ze het grote gelijk dat de tijdsgeest zich aanmeet. „Och die tijdsgeest, die voorziet in het warme bad van de morele eigendunk.”
Hoewel ze voetbal-onverschillige is, valt Joyce Roodnat als een blok voor de Netflixserie over David Beckham. Als hij een fout maakt en met haat overspoeld wordt, ziet ze de parallellen met de hoofdpersoon in de film ‘Anatomy of a Fall’: ook die wordt verzondebokt.
Kunst hanteert dwingende codes voor heikele momenten, iedereen kent ze. Een kus met onderling lipcontact suggereert seksualiteit. Een traan langs een wang is huilen. Wel zo duidelijk voor het publiek. Maar codes zijn er om stuk te gooien, weet Joyce Roodnat.
Waarom vindt Joyce Roodnat het adembenemende hiphopduet ‘Refraction [Breaking Light]’ zo goed? Als ze de video ‘Our Joyful Young Days’ ziet, waarin Koreaanse gepensioneerden mijmeren over vroegere liefdes, begrijpt ze het.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/11/roodnat-vierkant.png)