Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.
Gemma Venhuizen is biologieredacteur bij NRC en schrijft wekelijks een column
Ja, ook in oorlogstijd wordt gespeeld. Maar als oorlog zelfs niet meer is weg te fantaseren uit spelletjes is het bittere ernst.
Bij elke banier, bij elk spandoek dacht ik de voorbije dagen aan de woorden die een dochtertje van een vriendin onlangs schreef: ″Ik maak een witte vlag, zodat er nooit meer oorlog komt”. Kwam vrede maar voort uit zo’n onbeschreven blad.
Homo homini lupus est. De mens is voor zijn medemens een wolf. Die woorden – meer dan twee millennia geleden opgeschreven door de Romeinse blijspeldichter Plautus en beroemd…
Deze week voorspelden geologen het uitsterven van zoogdieren. Over 250 miljoen jaar dan. Columnist Gemma Venhuizen zag dat ze over de nabije toekomst vrij optimistisch waren.
Columnist Gemma Venhuizen was alleen met het heelal, toen ze vorige week in een Zweedse blokhut sliep. Tot ze geritsel hoorde. Het was een regenworm, wier lot we ons meer zouden moeten aantrekken.
Gemma Venhuizen overdacht de recente bloeddorst binnen de PvdD. Na de roerige beginjaren, waarin schrijver Maarten ’t Hart het aan de stok kreeg met toenmalig partijleider Marianne Thieme omdat zij zich had bekeerd tot de zevendedagsadventisten, leek de rust de laatste jaren weergekeerd
De enige appel uit mijn appelboom was gestolen. Het was in een vloek en een zucht gebeurd, terwijl ik me binnenshuis vrolijk maakte over de marketingnonsens van telefoonprovider…
„Die onzin over het monster van Loch Ness geloof je toch niet?” hoorde iemand zeggen Gemma Venhuizen toen ze een keer meedeed aan geitenyoga. Vervolgens begon diegene over chakra healing.
Wat stemt Pieter Omtzigt? Waarom wil hij niet te groot worden, wie zijn z’n vertrouwelingen en waar komt die gekke partijnaam vandaan?
Vrienden appten bemoedigende teksten als ‘je gaat vast winnen!’, maar straks zou heel Nederland zien hoe beperkt mijn feitenkennis was, en hoe gek ik eruitzag met veel make-up.
Maandagavond dronk ik een biertje met een Engelse zeeman. Zeven jaar geleden waren we samen de Atlantische Oceaan overgevaren en sindsdien hadden we elkaar niet meer gezien.
Het dieptepunt kwam op de top: ergens rond 2.000 meter hoogte, op de grens tussen Albanië en Montenegro. Het was wandeldag zeven, de laatste en de zwaarste.
De accordeon van Gemma Venhuizen lag al jaren te verstoffen op de zolder van haar ouders. Dat was voor haar moeder reden om het instrument te verkopen: „Morgen wordt hij opgehaald door iemand uit België.”
De hond zag de worm eerder dan ik. Even daarvoor waren we weggesprongen voor twee mountainbikers op het smalle bospad. Dat avontuur had onze vriendschap bezegeld.
Columnist Gemma Venhuizen mist het verheugen in de toekomst, dat ze als kind nog had. Maar ergens was het omslagpunt gekomen: het besef dat voorpret tot teleurstelling kon leiden.
Dieren redden is niet makkelijk. Ooit viste ik een libel uit het water, om even later te zien hoe ze in een vogelsnavel verdween.
Aan het meisje dat maandagavond in de trein tussen Leiden en Heemstede haar nagels lakte: sorry dat ik niets zei.
Dit weekend kreeg ik tijdens een oswandeling ijna een eukentak op mijn kop. Ik had net ewonderend omhooggekeken naar de majestueuze oom, vlak ij het pad, toen er een…
Columnist Gemma Venhuizen kreeg per ongeluk een homp klei in handen. Prompt kreeg ze flashbacks naar haar jeugd.
Terwijl Poetin op het Rode Plein tekeerging tegen het Westen, bezocht ik op de Dam in Amsterdam de World Press Photo Exhibition.
Gemma Venhuizen heeft een lijst met biologische liefkozingen en verwensingen. Altijd als ze een welluidende planten-, dier- of schimmelsoort hoort, noteert ze die in de linkerkolom (positief) of in de rechter (negatief). Deze week werd de lijst snel langer.
Als zevenjarige redde ik, samen met mijn buurmeisje, een zilvermeeuw. We deden mee aan een zandkastelenwedstrijd op het strand, maar onze burcht stortte in.
Ook de natuur maakt zich soms schuldig aan ongewenste intimiteiten. Zaterdag ontdekte ik bij het ontwaken dat ik de nacht ongewild had doorgebracht met een teek.
Daags na Tweede Paasdag at ik gedroogde vijgen als ontbijt. Ik had verzuimd boodschappen te doen, en doorvlooide noodgedwongen de voorraadkast.
In de tuin van columnist Gemma Venhuizen dient het voorjaar zich aan, maar vrolijk maakt het haar niet. Wim de Bie is dood. Hoe kan ze dan genieten van bloeiende tulpen? Maar dan herinnert ze het gedicht in de laatste aflevering van Bies weblog.
Gemma Venhuizen trok eropuit om een pratende prullenbak te bezoeken: de nieuwste high-tech-aanwinst in Heemstede om zwerfafval tegen te gaan. Alleen werd het moment suprême verpest.
Terwijl Extinction Rebellion op de A12 de waterkanonnen trotseerde, raapte columnist Gemma Venhuizen een Sultana-wikkel van de straat in Aerdenhout. Noem het klein verzet, eveneens niet zonder gevaar.
Wachtend op een bus die niet kwam las ik Lysistrata, de Griekse komedie van Aristophanes (446-386 v.Chr.). Daarin beëindigen vrouwen een oorlog door hun mannen seks te onthouden.
In de Hortus Botanicus bediscussieerden twee kinderen of een piemelplant ook genderneutraal kan zijn. Later zag columnist Gemma Venhuizen nog een tepelcactus en een Clitoria-plant.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/12/venhuizen-gemma-2021-12-700-01-web.png)