Leven in opvanghuis voor lhbtiq’ers wekt te weinig medeleven, in ‘L’arche de Noé’

Het is een taakstraf waar Alex (Finnegan Oldfield) niet echt op zit te wachten. Hij wordt tewerkgesteld in een instelling voor de opvang van lhbtiq’ers die op hardvochtige wijze door hun ouders uit huis zijn gezet. Een homoseksuele jongen vertelt dat zijn ouders zijn kleding apart wasten, uit angst voor besmetting. Ook enkele jongeren die in transitie zijn hebben er tijdelijk onderdak, evenals een misbruikte jongen. Ze kunnen maximaal zes maanden in het huis blijven, krijgen een baantje en aan het eind van het halfjaar hopelijk een eigen woning. De instelling heeft weinig middelen, het dak lekt en de wachtlijst is lang.

De daadkrachtige directrice Noëlle (Valérie Lemercier) heeft uit zelfbescherming een muur van cynisme rond zichzelf opgetrokken. Desondanks is ze ook nog steeds idealistisch. Als één op de honderd van deze kwetsbare jongeren uiteindelijk gered wordt, is het haar alle tegenslag en ontberingen waard.

L’arche de Noé (De ark van Noach) toont de onderlinge ruzies, de opstootjes én de saamhorigheid, enkelen worden zelfs verliefd. Allen zijn ze wanhopig op zoek naar een plaats in de maatschappij, naar acceptatie van hun geaardheid of nieuwe gender. Maar (voor)oordelen zijn hardnekkig. De meest schrijnende scène is die waarin een trans personage haar net gekochte tweedehands auto niet meekrijgt omdat de garagist op haar rijbewijs ziet dat ze geboren is als Thomas. Een auto die ze heel graag wil omdat ze in het openbaar vervoer uitgescholden en bespuugd wordt.

Debuterend regisseur Bryan Marciano baseerde zijn scenario op waargebeurde verhalen, en roept daarbij de vraag op hoe zinvol en succesvol de instelling is: maken ze verschil? Uiteindelijk lukt het niet elk personage voldoende uit te diepen, wat meeleven soms lastig maakt. Ook is het traject van Alex, van onverschillig tot zeer betrokken, een tikje voorspelbaar.

Naast de iets bekendere acteurs, zoals Oldfield en Lemercier, spelen onbekende acteurs de bijrollen, en dat doen ze indrukwekkend – al had je enkelen meer schermtijd gegund.