In het vervolg op ‘Ventoux’ daalt de testosteronspiegel en moeten de mannen omgaan met de dood

Bert Wagendorps Ventoux begon ooit als een filmscript, werd een vakantiebestseller en in 2015 alsnog een film waarin mamils hun plek onder de zon verdienden. ‘Middle aged men in lycra’; elke zondag razen ze in kuddes over de fietspaden. Opzij, opzij, en na afloop een iets te luidruchtig biertje op het terras.

Die mamils hebben het nog wat moeilijker in vervolgfilm Laatste Ronde. Kinderen uit huis, eega eveneens, carrière in het slop en niemand die nog naar ze luistert. Voor de bloeddruk is het dan beter troost te zoeken bij elkaar dan op Twitter.

In Ventoux bracht een jeugdliefde een kwartet vrienden na dertig jaar bijeen op de helling van de legendarische fietsberg: cokedealer André (Wilfried de Jong), frauderend hoogleraar Joost (Leopold Witte), gemoedelijke reisbureauhouder David (Wim Opbrouck) en zorgelijke journalist Bart (Reinout Bussemaker). Al flashbackende keken ze terug op hun leven en herstelden ze de oude vriendschap.

In Laatste Ronde treft het kwartet elkaar weer tien jaar grijzer opnieuw in een haveloos Vlaams boerderijcafé dat ex-professor Joost tot bistro wil opknappen. Ditmaal draait het niet om terugkijken maar om anticiperen: op het pensioen en op de dood. Er wordt maar weinig gekoerst in lycra, wel blijven het reclame-mannetjes. Ofwel: eeuwige knullen, speels, onhandig, direct en een beetje kinderachtig. Vrouwen zijn in dat schema de saaie volwassene, een rol die hier voor Anna (Rosa Keulen) is weggelegd, de dochter van journalist Bart die op het platteland komt repeteren met haar cello. Als biechtmoeder, explicateur en stem van rede en gevoel is ze aan- of afwezig al naar gelang de scène dat vereist: een functioneel personage.

Want het draait om mannen met dalende testosteronspiegel en wat nu. „Ruk je nog wel eens”, vragen ze elkaar. Joost heeft te weinig geld voor de verbouwing, de vriendenclub klust erop los maar heeft er een hard hoofd in. Hun onhandigheid – „tegenwoordig vind je alles op YouTube joh!” – leidt tot komische momenten, maar onder het drinken en moppentappen duiken langer sudderende conflicten op. Joost heeft Andrés criminele geld nodig voor de verbouwing, maar is te trots om erom te vragen. Gescheiden Bart zit op een dood spoor.

Dat is klein bier naast het zwaard van Damocles dat de kijkers al vrij snel zien hangen: de dood. Komt die aap op driekwart van de film dan eindelijk uit de mouw, dan volgt een teder grafmaal met tranen en berenknuffels. Teneur: je moet het leven omarmen zonder de dood te ontkennen. Waarvan akte: in de zonovergoten epiloog beginnen de resterende vrienden een nieuw avontuur met skinny dippen, want jongens blijven het.

Een blijde boodschap na anderhalf uur innemende groepstherapie volgens het scriptboekje: een tinkelende piano kondigt behulpzaam emotionele momenten aan, scheve ‘dutch angles’ geven aan dat het nu grimmig wordt. Het is niet slecht, Laatste Ronde, maar voorspelbaar en ontroerend als een IKEA-kast.