De kinderserie Bluey pakt alle ouders in

Zo moet het gegaan zijn in huishoudens wereldwijd, begin april, toen ouders naast hun kinderen op de bank zaten om de nieuwe Bluey-aflevering te kijken. Een zorgeloze, speelse aflevering van zeven minuutjes was het – en toen, in de laatste twee seconden: het uitzoomen, dat bord in de tuin. For Sale. Aftiteling.

„Wat?” zullen veel kinderen gevraagd hebben toen ze zagen dat hun ouders ergens van schrokken. „Wat is er?”

En weer zullen veel van die volwassenen dankzij deze Australische animatieserie iets hebben geleerd over wat voor ouder ze zijn.

Zeiden ze „Niets, er is niets”, om hun kind niet van streek te maken en daarna stiekem de volgende aflevering te kunnen pre-screenen? Of vertelden ze wat ze zagen: dat het gezin Heeler, na drie seizoenen en zo’n honderdvijftig afleveringen, het geliefde huis aan een cul-de-sac in Queensland gaat verkopen?

De ouders die ernaar op zoek gingen, zagen dat de volgende aflevering ‘Het bord’ (‘The Sign’) zou heten, vier keer zo lang zou zijn als normaal en een week later beschikbaar kwam. Was dit… nee, dat zou toch niet? Was dit het einde van Bluey?

Zachter persoon

Bluey gaat over een hondengezin. Vader Buster (in het Engels heet-ie Bandit) en moeder Chilli hebben twee dochters: Bluey van zes en Bingo van vier. Ze zijn van het Australian Cattle Dog-ras, ook wel Heelers genoemd – vandaar de achternaam. Chilli werkt voor de beveiliging op een vliegveld, Buster is archeoloog. Dat zijn grappige verwijzingen naar hun hond-zijn, maar het gaat vrijwel nooit over hun werk en ze gaan er ook bijna nooit naartoe. In Bluey lijkt het altijd zaterdag of zondag.

De eerste aflevering werd in oktober 2018 uitgezonden op de Australische tv. In juli 2019 kocht Disney de internationale uitzendrechten en sinds begin 2020 is Bluey in Nederland te zien via streamingdienst Disney+.

Het is bedacht en geschreven door één iemand, mid-veertiger Joe Brumm, zelf vader van twee dochters.

De serie heeft inmiddels de status bereikt dat veel ouders alleen nog maar bewonderend ‘Och, ja, Bluey’ kunnen verzuchten als het ter sprake komt. Je ziet ze een zachter persoon worden als ze eraan denken. Iedereen kan zo de momenten opnoemen waar ze om moesten huilen, dat ze tijdens het koken even mee kwamen kijken met hun kroost en die simpele kinderserie zomaar de vloer onder ze wegsloeg.

Je zou je zelfs kunnen afvragen of Bluey in de eerste plaats bedoeld is voor de ouders van jonge kinderen, in plaats van voor die kinderen zelf. Het zijn immers de volwassenen die zich er zo door laten raken, die er lyrisch over doen op sociale media, in podcasts en in recensies, die maker Joe Brumm huilend in de armen vallen als hij ergens komt spreken.

Maar zo is het toch niet. Er zit genoeg gekkigheid in voor vijfjarigen, en heel veel herkenning. Ze lachen misschien om een ander grapje, ze noemen een andere aflevering als hun favoriet, maar Bluey is expliciet bedacht om die gedeelde kijkervaring te hebben.

Lees ook ‘De Seinfeld van de kinderseries’ leert ouders mee te gaan in de fantasiewereld van kinderen (●●●●●)

Belevingswereld

In de eerste zeven dagen sinds de release van ‘Het bord’, op zondag 14 april, werd de aflevering 10,4 miljoen keer bekeken op Disney+. Dat was de beste eerste week voor een Bluey-aflevering ooit, en zelfs beter dan welke aflevering dan ook van Disney Junior. En in de laatste drie maanden van 2023 was Bluey al goed voor bijna een derde (!) van alles wat op Disney+ gekeken werd, de films uitgezonderd. In een sketch voor Saturday Night Live, eerder dit jaar, zongen Jimmy Fallon en Justin Timberlake dat je „geen echte man bent als je niet huilt om Bluey”.

Er is geen serie die zo goed de belevingswereld van – en het leven met – jonge kinderen weet te vangen. Een typische aflevering begint in het huis of in de tuin, waar iets kleins de fantasie op gang helpt. Bingo vindt de veer van een vogel en bedenkt dat alles wat ze ermee aanwijst loodzwaar wordt. Of het is een rommeltje in huis en de kinderen willen dat papa een ‘opruimrobot’ wordt. Chilli gaat graag mee in de fantasie van haar dochters, maar vooral Busters toewijding aan wat de kinderen verzinnen is indrukwekkend.

Veel draait om de verbeelding, om het simpele plezier een spelletje te verzinnen met wat er voorhanden is. De wereld verandert niet, het blijft het huis, ze verschuiven wat meubels en halen er een spiegel of een kleed bij om een bibliotheek, kapsalon of een taxi te maken. Het speelt zich af in een vertrouwde omgeving, en toch kan alles.

En de show haalt ons, de kijkers, zonder dat we het doorhebben over om de verbeelding, wat er binnen dat spelletje toe doet, net zo belangrijk te vinden als de personages. Wij willen ook weten of de taxi op tijd op het vliegveld aankomt, ook al zijn het alleen wat bij elkaar geschoven stoelen. Wij doorvoelen het emotionele afscheid van een aangespoelde eilandbewoner, ook al is dat eiland een naar het midden van de tuin gesleept rond tapijt.

Vaak is uit het spelletje een diepere levensles te leren, maar nooit ligt dat er te dik bovenop of is het belerend of moraliserend. En bovendien: de helft van de keren zijn het de ouders die iets leren van hun kinderen, niet andersom.

En altijd als dat spel onderbroken wordt, ontwaken we mét de personages uit de betovering, uit de verbeelding, en daarmee uit de wonderlijke, rijke wereld van het kind-zijn. Maar er is uitwisseling geweest, begrip voor elkaars denken, op het scherm en op de bank.

Daarmee is Bluey ook een weergave van hoe de huidige generatie ouders over opvoeden denkt. Het ouder-zijn is een oefening in wederzijds begrip. Je erkent je eigen kwetsbaarheid en dat je net zo goed fouten maakt, en je doet je uiterste best om op de lastige momenten niet te denken: mijn kind maakt het me moeilijk, maar: mijn kind heeft het moeilijk. Er zijn zelfs vaders (en moeders) die er een gewoonte van maken zich af te vragen: wat zou Buster in deze situatie doen?

Sinds het tweede seizoen, en des te meer in dit net afgeronde derde seizoen, durft Bluey zwaardere onderwerpen aan te pakken. De grote veranderingen die horen bij het kinderleven of het leven met kinderen. Het bitterzoete afscheid van een babykamer. Het verdriet om een Franstalig vakantievriendje van Bluey dat, als ze ’s ochtends de tent uit kruipt, al met zijn ouders naar huis blijkt te zijn gegaan. De opa van de meisjes die wel een kerstcadeautje kocht voor Bluey maar niet voor Bingo, want hij was vergeten dat ze bestond.

Verhuizing

‘Onesies’ (seizoen 3, aflevering 32) gaat over onesies, die comfortabele huispakken uit één stuk, maar ook over de band die Chilli met haar oudere zus heeft. Ze zien elkaar niet vaak meer, en gaandeweg komen we erachter dat die zus het contact jarenlang vermeed om niet met het geluk van een jong gezin te worden geconfronteerd; zelf kan ze maar geen kinderen krijgen.

Andere momenten zijn héél klein en toch kunnen ze je van je stuk brengen. Bluey is niet bang om de ouders over de hoofden van hun kinderen heen iets te vertellen, zonder dat die kinderen voelen dat ze buitengesloten worden. In ‘Voorstellinkje’ (seizoen 2, aflevering 19) voeren Bluey en Bingo voor Moederdag een toneelstukje op waarin ze het leven van hun ouders naspelen vóór ze kinderen kregen. Ze stoppen een ballon onder het shirtje van Bingo om de eerste zwangerschap na te doen, maar ze spelen iets te wild en de ballon knapt. Even zien we een steek verdriet bij Chilli, en Buster pakt haar hand. Het doet haar denken – zo bevestigde Joe Brumm na vragen van kijkers – aan de miskraam die ze had voor ze Bluey kregen.

Ook de geplande verhuizing hoort in dat rijtje. Een ingrijpende verandering waar veel kinderen mee te maken krijgen. Het huis waarin je opgroeit, de fysieke vormen ervan, de indeling van de kamers, dat alles vormt mede de spelletjes die je er kunt bedenken, de richting die je fantasie uit kan gaan. Dat is wat je óók achterlaat. Bovendien, zei Brumm in een podcast waarin hij de XL-aflevering besprak, is het de plek waar de jonge kijkers aan denken als ze denken aan de serie. Bluey en Bingo, die wonen dáár. Je vraagt aan je ouders of de televisie aan mag en dan zijn ze daar, in dat huis.

Kwam dat ten einde?

Het leek de afgelopen weken alsof alle ouders van jonge kinderen de aflevering over het verkoopbord gezien hadden en erover wilden praten.

Hij was niet alleen veel langer, maar brak ook met het idee dat een fantasiespelletje de drijvende kracht achter de verhaallijn was. Er wordt een bruiloft gepland, Buster’s broer gaat trouwen met zijn vriendin, Frisky. En het huis staat echt te koop, de popie-jopie-makelaar van de Heelers neemt twee schaapsherdershonden mee voor een bezichtiging en die willen het wel kopen. Maar Bluey wil er niet weg en hoewel haar moeder het plan verdedigt, zien we dat zij er ook niet helemaal achter staat.

Er kwamen zoveel eerdere verhaallijnen bij elkaar en er zaten zoveel verwijzingen in naar momenten uit de afgelopen drie seizoenen, dat het inderdaad leek of Bluey de boel aan het afronden was.

Dat was niet zo. Er volgde nog een aflevering, met een geheel eigen verrassing, en de makers hebben laten weten dat ze graag door willen. Bluey blijft nog wel even onderdeel van de opvoeding van onze kinderen.