‘Dat ze zo dicht bij elkaar zijn, misschien is dat wat mij roert’

‘Deze foto maakte ik begin jaren 60. Hij staat in mijn geheugen gegrift, eerst omdat ik hem qua compositie zo goed vond en dacht dat hij in een reclamefolder van Bretagne had kunnen worden opgenomen. Later omdat ik besefte dat hij ook staat voor het beeld dat ik van mijn ouders heb. Harmonieus en ontspannen. Elkaar ondersteunend, ook als zij niet bij elkaar waren, in de Tweede Wereldoorlog en daarna als mijn vader door zijn werk korte of langere tijd van huis was. Misschien is dat wat mij roert in de foto: dat ze zo dicht bij elkaar zijn.

De foto toont mijn ouders onderweg naar het familiehuis op een eiland voor de kust van Bretagne. Mijn vader reed, de loodgieterstassen met dossiers achter in de auto. Mijn moeder zorgde voor de lunch. Onderweg picknicken langs de D777. Vitré, Janzé, Bain de Bretagne, de namen geven mij al een vakantiegevoel. Zo moeten mijn ouders dat ook hebben ervaren. De vakantie is begonnen. Even geen werk, maar een baguette op een plaid in het weiland en dan een dutje voor we verdergaan. Pas op het eiland wordt er weer gewerkt. Maar ook gezwommen en geschaakt.

Mijn grootouders kochten het huis bijna honderd jaar geleden. Zij reisden met de trein en stuurden de bagage met Van Gend en Loos vooruit. Vanaf 1953 gingen mijn ouders met de auto. Mijn vrouw en ik, onze kinderen, neven en nichten gaan nog steeds naar het familiehuis. Als we er een dag zijn, voelt het alsof er niets is veranderd. Maar de reis is wel echt anders. Er is een autoroute en terwijl onze elektrische auto wordt opgeladen bij de Supercharger, lunchen wij bij McDonald’s.