Lucie van Roosmalen (8) was op bezoek bij haar oma die ook Lucie heet, de enige grootouder die ze nog heeft. Beiden wonen ze het grootste deel van hun leven in Wormer. Ik trof ze met een kop thee achter de computer waarop ze een stamboom van Donald Duck bestudeerden. De stamboom had simpeler gekund, maar misschien zit in het mistige juist wel de charme.
Lucie van Roosmalen neemt Donald Duck een stuk serieuzer dan veel mensen. Ze heeft een Donald Duck-strandlaken dat meegaat op vakantie, soms vinden we haar onder een berg Donald Ducks op de bank. Niemand in huis heeft de kennis om haar tegen te spreken.
„Wat weet je er nou van, oma?!”, riep ze dan ook woedend toen oma Lucie zei dat Govert Goudglans wellicht een neef van Donald Duck zou zijn.
Ook gehoord: „Ik heb al twee jaar een abonnement op Donald Duck, en jij niet!”
Dat abonnement heeft ze van mij.
Waarschijnlijk omdat ik het anders wilde doen dan mijn ouders. Vooral mijn vader was tegen strips, zoals hij ook tegen kleurentelevisie was. Mijn moeder was vooral tegen skateboards, iets waar ze gezien onze aangeboren onhandigheid misschien best gelijk in had.
Als mijn vader ergens tegen was bleef hij tegen, dat was voor hemzelf erg makkelijk en voor zijn omgeving moeilijk. Hij hield niet van ‘waaromvragen’.
‘Omdat ik erop tegen ben”, vond hij een houtsnijdend argument, net als ‘ik verander niet van mening’, ‘daarom’ en ‘omdat ik het zeg’. Hij was ervan overtuigd dat je van Donald Duck slecht ging lezen, hij vond de verhaallijnen bovendien onrealistisch.
„Eenden kunnen niet praten.”
Hij was tegelijkertijd wel een liefhebber van het werk van Toon Tellegen, waarin onder andere vossen en hazen met elkaar communiceren.
„Dat is anders praten”, zei hij, toen ik hem daar ooit mee confronteerde. „Die verhalen zijn op volwassenen afgestemd.”
In zijn wereld waren er realistische en onrealistische dierenverhalen en Donald Duck was onrealistisch. Op mijn tiende verjaardag kreeg ik dan toch een abonnement, zoals we tijdens het WK van 1982 ook een kleurentelevisie kregen, want hij was geen onmens. Tot die tijd was ik veroordeeld tot Okki en Taptoe, tijdschriften waar je volgens hem wel iets uit kon leren.
„Anders zetten ze niet op de cover ‘een leerzaam tijdschrift’.”
Ik dacht dit allemaal toen ik Lucie van Roosmalen woedend hoorde roepen dat de stamboom van Donald Duck niet klopte en dus niet realistisch was.