De gespeelde Máxima kan de vergelijking met de echte koningin nog niet doorstaan

Deze Máxima kan prachtig glunderen. Ze is mooi, bescheiden, beduusd zelfs, als de prins van Oranje haar het hof maakt. Maar kan zij ook op tegen de échte Máxima? Zoals de onderdanen haar kennen is dat een ijzersterke, wilskrachtige Argentijnse baas die zonder moeite het volk om haar vinger windt. Die machtige vrouw is nog niet te zien in de eerste aflevering van de serie Máxima.

Zaterdag begon de dramaserie over het begin van de relatie tussen de Nederlandse koning en koningin op RTL4. De rest van de afleveringen is alleen op Videoland te zien. In de aankondigingen kwam de vergelijking met The Crown veel voorbij. Zet dat maar meteen uit het hoofd. Máxima heeft, vooralsnog, niet de kwaliteit van de Britse serie en ook niet die brede reikwijdte.

De eerste aflevering is opgezet als een romkom in zonnig Spanje en New York. Belangrijk verschil: in een romkom moeten de geliefdes eerst allerlei problemen overwinnen voor ze elkaar in de armen sluiten. Hier loopt alles gesmeerd en komen de problemen pas later. Het tempo ligt erg laag. Eigenlijk bevat de eerste aflevering maar twee scènes: de balts en de ontmoeting met de toekomstige schoonouders. In iedere andere serie zou dit in hooguit tien minuten zijn afgehandeld.

De tweede aflevering, al te zien op Videoland, heeft een heel andere toon. In lange flashbacks zie je de jeugd van Máxima en dus ook haar vader, die minister was in de moorddadige Argentijnse dictatuur van de jaren zeventig. Je ziet hoe hij wanhopige ouders van verdwenen mensen afwimpelt. Het verleden van de vader zou een schaduw werpen over het voorgenomen huwelijk van Máxima met de kroonprins.

Subtiel of verrassend is Máxima nog niet. Het lijkt een serie te worden zoals te verwachten en te voorzien. Wel aangenaam. De acteurs zijn allemaal goed, met nog een voorbehoud voor de hoofdrolspeler Delfina Chaves. Net als de latere Charles in The Crown heeft Willem-Alexander in de serie een upgrade gekregen. Gespeeld door Martijn Lakemeier is hij liefdevol en geestig, wat ik wel wil geloven. Maar dat hij ook een daadkrachtige, onweerstaanbare Don Juan is, valt moeilijk te rijmen met de koning zoals we hem kennen.

Vlechtwerk van verhaallijnen

In afwachting van de rest keek ik naar de Waalse serie Pandore (donderdags op NPO3), een politieke policier waarin een verkrachtingszaak verknoopt raakt met grotere kwesties. Na een topless protestactie wordt de feministe Ludivine (Salomé Richard) slachtoffer van een groepsverkrachting in de parkeergarage van de liberale partij. Politicus Mark (Yoann Blanc) is ooggetuige, durft niet in te grijpen, maar maakt wel een filmpje. Vervolgens buit hij de misdaad uit door deze te koppelen aan migratie. In een breuk met de partijlijn gebruikt hij zo racistisch opportunisme om lijsttrekker te worden. Tegenover hem staat rechter-commissaris Claire (Anne Coesens) die de verkrachting onderzoekt.

Nu wordt het ingewikkeld, want Claire blijkt de dochter te zijn van de eerdere liberale partijleider die door haar toedoen ten val kwam in een corruptieschandaal. Daarnaast speelt nog de zaak van een jonge vrouw die wegens wietbezit vastzit in Saoedi-Arabië. Zo gaat de serie over populisme in de politiek en de media, maar ook over racisme, seksisme, corruptie en victim blaming. Het vlechtwerk van verhaallijnen zit bewonderenswaardig goed in elkaar. Maar dat de hoofdpersonen in alledrie de zaken een rol spelen, is dan weer wat ongeloofwaardig. Het is ook wat veel, drie grote kwesties.

Maar verder is dit een spannende serie met sterke rollen. Hoewel het in Franstalig Brussel speelt, zijn er genoeg politieke lijnen te trekken met Nederland. Bij ons ontdekten Frits Bolkestein en zijn leerling Wilders binnen de VVD immers de electorale waarde van xenofobie. Voor Waals België is het nog nieuw: die zijn vooralsnog verschoond gebleven van een grote radicaal-rechtse partij.