Ik schrijf niet meer over blue mondays, ik las bij ombudsman Arjen Fortuin van deze krant dat dat onnodige verengelsing is. Daarom: op de officiële sombere maandag, precies een week geleden, zat ik samen met mijn man in een grote, gehuurde auto, met een ingenieus navigatiesysteem dat helaas te veel vroeg van onze inventiviteit.
Wij hadden een huisje gehuurd op het eiland, maar het opgegeven adres werd niet herkend. Het moest hier ergens in de buurt liggen. Voor ons de steile helling naar de zee. Achter ons wat verveeld ogende bergruggen. Ik: „Rij naar bewoond gebied, we vragen het de mensen, zo deden we het vroeger toch ook?” Stil, Spaans dorp, alle winkelluiken dicht, blakerende zon, verder niemand.
Of toch: een man op een stoepje, een grote vrachtwagen ernaast. Van hem, hij wachtte op een nieuwe lading. Mijn Spaans is moeizaam, maar de man toonde zich welwillend. Hij ging nu zelfs op zijn eigen mobiel bellen met mensen die misschien meer wisten van het adres. Ik wenkte mijn echtgenoot, en werkelijk, de vrachtwagenchauffeur klaarde nu helemaal op. Ik zag toen pas wat hij zag: twee gekleurde mannen en een zwarte vrachtautochauffeur, in dit verlaten dorp waar wij even een absolute meerderheid vormden omdat er verder niemand was.
Er kwam een andere man aangereden met een lading die overgeheveld werd in de vrachtwagen, snel, snel, want onze vraag was kennelijk een erekwestie geworden, er stond iets op het spel: broederschap, saamhorigheid, solidariteit, al die dingen waarover je leest als het over Martin Luther King gaat en de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, toch al weer even geleden.
‘Onze’ chauffeur belde met verschillende mensen, er vielen namen van twee restaurants, daar zou het in de buurt zijn. Wilden we hem maar volgen; hij klom in de grote cabine met oplegger, die meteen de hele straat vulde.
Nog geen twee kilometer verder stopte hij op een berghelling – het ging net goed. Ik naar hem toe, zijn autoraam naar beneden, hij had iemand aan de lijn die Engels sprak. Het werd een wirwar aan Engels-Spaanse aanwijzingen, maar onze man wist het nu. De weggetjes werden steeds smaller, hij nam bermen mee en struiken en ik was idolaat van zijn nietsontziende escorte.
Je hoort er eigenlijk weinig over. De aardigheid van zwarte en gekleurde mensen jegens elkaar, zeker als ze in de minderheid zijn. Ik ken het; mijn man, iets donkerder, kent het nog beter. Positieve discriminatie? Gekleurd privilege? Ik geloof dat veel goedwillende, witte Nederlanders zijn gaan geloven dat de Mens van Kleur enkel wordt getroffen door haat, uitsluiting en racisme. De gepolariseerde werkelijkheid.
Maar deze man reed ons het huisje zowat binnen. Onder werktijd.
Had je nog wat, Somberman?