Theedrinken met Pim

Afgelopen augustus heb ik Smibologie vol. 1 uitgebracht, het derde boek van mij en de Smibanese University. In de laatste fase van het schrijfproces verbleef ik in Suriname, een van de grote thema’s in het boekwerk. Ik was er om de vibe te catchen, en om simpelweg mezelf te wringen in het proces. Suriname is het land waar mijn roots liggen, maar om het honderd met je te houden had ik niet echt een band met het land voor ik aan dit boek en de zoektocht naar mezelf begon.

Voor dit bezoek, begin 2022, was ik twee keer eerder in Suriname geweest. Beide keren was ik een kind, en bewoog ik onder het toeziend oog van mijn ouders. Ditmaal was ik volwassen, en had ik me eigen wil, interesses en money, dus kon gaan en staan waar ik wilde.

Veel Surinamers van mijn generatie kampen door de complexe geschiedenis tussen Nederland en Suriname met een soort gebrekkige binding met het land. De meesten van ons zijn namelijk geboren in Nederland, terwijl Suriname ergens ook nog steeds onderdeel van Nederland is. Niet officieel, maar in geest kan je het zien als een provincie. In Suriname werd men aangeleerd om te dansen naar de pijpen van Nederlanders. Tegelijkertijd werd alles wat eigen was door het koloniale bewind bestempeld als minderwaardig, asociaal en soms zelfs primitief. Zodoende werd er een minderwaardigheidscomplex bij velen ingebakken terwijl ze tegelijkertijd hun best deden om de Nederlandse norm na te streven. Dit gedrag werd vervolgens door de volgende generaties geestelijk geërfd, zonder dat wij doorhadden dat onze (voor)ouders dit vanuit huis en overheid meekregen.

Binding met Sranan is er zodoende weinig, maar at the end of the day heb ik wel een donkere huidskleur, dus ben ik geen Nederlander, ook al zegt mijn paspoort van wel.

Zelf heb ik weinig tot geen familie in Su. Kennissen ook niet, op een iemand na. En dat is niet zomaar iemand: Pim de La Parra, de 83-jarige filmregisseur die verantwoordelijk is voor de eerste Surinaamse speelfilm, Wan Pipel uit 1976. Pim, een legend in de game voor de oplettenden onder ons, ken ik via de moeder van een ex van me, die me in contact met hem bracht omdat ik haar aan hem deed denken. Ik zou niet weten hoe, maar goed, van het een kwam het ander en sindsdien mailden we met elkaar over en weer. Het enthousiasme waarmee deze man mailt geeft een hele nieuwe dimensie aan het medium. Deze man mailt alsof het WhatsApp is. Hij stuurde me alle columns die hij publiceerde, nieuwtjes die hij op het internet vond of muziek die hem van z’n stoel hield.

Iedere mail las ik, waardeerde ik, en reageerde ik op, en sinds het eerste contact in 2016 had ik hem beloofd dat ik ooit bij hem op de thee zou komen.

Maandag 7 maart 2022 gebeurde het eindelijk. Aan de Prins Hendrikstraat kwam ik bij die man op bezoek. En ja, ook in Suriname zijn straten vernoemd naar prins Hendrik. We spraken vroeg af, want hij gaf aan dat ’ie in de middag altijd z’n siësta houdt, dus ik moest op tijd zijn. Elf uur kwam ik aan, en van de eerste tot de laatste seconde liep het gesprek. Na een korte rondleiding in z’n kabouterhuisje en tuin – waar hij een Smib x Dailypaper-tee aan het wasrek had hangen – namen we plaats in zijn woonkamer.

Pim de La Parra is een gekke guy, man. Ondanks de 83 jaar is ’ie jong van geest, en die gehele takkie voelde alsof ik met een leeftijdgenoot sprak. We spraken over z’n carrière, het leven op zich, alle boeken die hij daar had liggen, en hoe rustgevend het is om soms geen moer te doen in het leven. Toen ik binnenkwam en hij me een drankje aanbood zei ik meteen ja, maar toen hij zei wat ’ie zou schenken kwam er een scheutje twijfel. Hij wilde namelijk thee met honing en Borgoe inschenken. Heb je ooit gehoord van Borgoe? Dit is traditionele Surinaamse Rum. Die shit wordt gemaakt bij een van de oudste distilleerderijen in Suriname, opgericht in 1892. Deze distilleerderij is dicht bij de Suriname Rivier, waar het klimaat perfect is voor het rijpen van rum. Een scheutje kan je al innerlijk stuipen laten trekken.

Dat scheutje twijfel bij het horen van zijn idee van bij iemand op de thee komen, keerde zich om na het eerste scheutje in de thee. Het was zo spang dat ik nog twee keer bij ging tanken, niet beseffende dat we nog niet leefde voorbij klokslag twaalf. Eindstand zei Pim rond een uur of een dat de koek wel op was, terwijl ik met dat derde kopje al behoorlijk gedegradeerd was op de lat der nuchterheid. Pim was nog wel volledig bij zinnen. En terwijl hij toe was aan z’n middagdutje was ik toe aan een nieuwe motion. Wat ga ik nu doen, dacht ik bij me aangeschoten zelf. Bij vertrek gaf hij me een biografie mee van dichter, schrijver en politicus Robin Raveles, alias Dobru. En met dat boek zocht ik het dichtstbijzijnde park op, en ging ik aan de lees.

Deze eerste ontmoeting tussen mij en Pim was er een om nooit te vergeten, en het drankje – of zal ik zeggen: theetje? – vergeet ik ook niet snel. Probeer het eens. Ervaar hoe de rum in je kopje schuifelt met de honing, terwijl het theezakje het nummer is waarop de twee dansen. De hitte van het water is de dansvloer waar het feestje plaatsvindt. De procenten sluipen met iedere slok naar binnen als een minderjarige in een nachtclub met fake ID, very unnoticed. En m’n ex-schoonmoeder had toch gelijk, want ik zie mezelf ook wel zo over een jaar of 45, lekker laag in Suriname, de jeugdigen welkom heten met een theetje à la Pim de la Parra. Shout out naar hem!