Jazzmuzikant Benjamin Herman en zijn tweelingbroer Jonathan dragen altijd een pak. ‘Het kost veel tijd om er goed uit te zien’

Jonathan

„Benjamin en ik droegen op de middelbare school al pakken. Dat kwam vooral door de muziek waarnaar we luisterden. Als twaalfjarigen gingen we naar ons eerste concert: The Jam in Paradiso. Zij droegen geweldige pakken. Toen we veertien waren, begonnen we op te treden met de band waarin we al sinds de lagere school speelden. Het geld dat we verdienden gaven we uit aan pakken uit tweedehands winkels. Eind jaren zeventig gingen we voor het eerst terug naar Engeland – daar zijn we geboren en hebben we tot ons achtste gewoond – met als hoofddoel een paar Dr. Martens kopen. Die waren in Nederland nog niet verkrijgbaar.

„Kleren zijn voor mij in de loop der jaren minder belangrijk geworden dan voor Benjamin. Mijn leven speelt zich achter de camera af. Ik heb geen uitgesproken stijl, al probeer ik wel altijd netjes voor de dag te komen. Op een filmset wordt van acteurs verwacht dat ze er perfect verzorgd uitzien. Als regisseur getuigt het dan van enig respect als je niet in een versleten T-shirt verschijnt. Sowieso vind ik niets erger dan jezelf verslonzen als je ouder wordt.

„ Ik koop mijn kleren zoveel mogelijk in de uitverkoop. Bij winkels als Agnès b. of Margriet Nannings in Amsterdam, of bij skatewinkels. Koopjesjagen heb ik van onze vader geleerd. Als we bij hem op bezoek gingen lag er altijd wel een ongedragen stapel overhemden die hij alleen maar had gekocht omdat ze spotgoedkoop waren. Die kregen we dan. Synthetische dingen in de verkeerde kleur, die bij Benjamin en mij ook in de kast bleven liggen. Maar mijn vader zag er wel altijd goed uit. Als rabbijn besteedde hij veel aandacht aan wat hij droeg tijdens zijn wekelijkse ‘optredens’ in de synagoge.

„Dit pak van Filippa K heb ik overgehouden aan een Australische commercial voor Toyota. De acteur had dezelfde maat en het pak hoefde niet terug. Ik heb veel internationale reclamefilms geregisseerd met bekende acteurs die, als je ze een mooi pak van een paar duizend euro aanmat, na afloop gewoon de auto in stapten zonder de kleding uit te trekken.”

Benjamin

„Muziek heeft altijd invloed gehad op wat ik draag. Door artiesten als Elvis Costello en Paul Weller besefte ik al heel jong dat je er in een pak echt niet uit hoeft te zien als iemand die in het financial district werkt. Het hangt helemaal af van hoe je het combineert en wat voor stoffen je kiest. Dat vind ik mateloos interessant.

„Ik vind kleding heel belangrijk en kijk altijd naar wat iemand aan heeft. Aan kleding kun je zien of iemand een beetje zelfrespect heeft of juist luiheid uitstraalt. Het kost veel tijd om er goed uit te zien. Als ik een nieuw pak en overhemden laat maken, ben ik daar minstens drie hele dagen mee bezig. Stoffen uitzoeken, het model bepalen, doorpassen. En dan moet ik er ook nog schoenen en dassen bij zoeken.

„Meestal laat ik vijf of zes nieuwe pakken per jaar maken. De laatste jaren doe ik dat bij Possen in Amsterdam. Een klein atelier met veel keuze in stoffen. Ze laten de pakken in het buitenland maken. Een pak helemaal door een kleermaker in Nederland laten maken is onbetaalbaar.

„Ik heb ontzettend veel miskopen gedaan. Een pak van een kneiterdure stof met rood-blauwe strepen bijvoorbeeld. In mijn hoofd zag dat er goed uit, maar mijn drummer zei meteen: je lijkt wel een circusdirecteur. Er komt vast een dag waarop ik de juiste schoenen erbij vind en opeens denk: nu klopt het.

„Een pak moet perfect zitten, daar geef ik veel geld aan uit. Maar de bril die ik op de foto draag heb ik op Marktplaats gekocht, de stropdas is ook tweedehands, de ring heb ik voor twintig euro in Tokio gekocht. Het hoeft allemaal niet prijzig te zijn.

„Omdat mensen weten dat ik met kleding bezig ben, wordt er extra op gelet. Ik wil niet dat bezoekers teleurgesteld zijn als ze naar een gig komen. Zo heb ik mezelf veroordeeld tot een leven lang mooie kleren dragen.”