Rikkie Kollé, de eerste trans vrouw die Miss Nederland werd: ‘Ik weet nu dat mensen hun eigen tekortkomingen afreageren op mij’

In de weken nadat Rikkie Kollé was uitgeroepen tot Miss Nederland ging ze over straat „als een junk”, zegt ze. Haar huis in Breda liep ze uit met een oversized hoodie aan, ze zette een petje en een zonnebril op. „Ik ben gewoon heel alert geweest.”

Ze had doodsbedreigingen ontvangen. „Wees op je hoede”, schreef iemand. „Als ik je tegenkom, dan raak ik je.” Een ander: „Mensen zoals jou moeten ze gewoon echt iets aandoen.” Of: „Ik hoop dat je zelfmoord pleegt.”

Rikkie Kollé (22) werd begin juli de eerste trans vrouw die zich Miss Nederland mag noemen. Direct daarna stroomden de berichten binnen. Veel positieve, dat moet gezegd, maar de negatieve blijven het meest hangen. Grofweg wilden de afzenders melden dat Kollé geen echte vrouw is en de missverkiezing heeft gekaapt.

De dag na de verkiezing liet zelfs Mona Keijzer, oud-staatssecretaris en nu nummer twee op de lijst van BBB, van zich horen. Ze noemde de verkiezing op Twitter „heel fijn voor Rikkie” maar ook een voorbeeld van „woke genderideologie” en „een verlies van vrouwen”.

Voor de camera’s van Shownieuws en talkshow Renze zei Kollé steeds dat ze „erboven staat”, dat ze er juist „sterker” van werd, en ze bedankte haar haters dat ze haar alleen maar een groter podium gaven. Maar ze zou liegen als ze zei dat het haar niks deed, zei ze ook. Negativiteit van moeders met kinderen vond ze het ergste: „Het doet me pijn te weten dat er nog zo veel kindjes gaan volgen die ook queer zijn en niet geaccepteerd worden door hun ouders.”

Weggedoken in haar kleding kwam Kollé op straat een vriendin tegen. Is dit nou Miss Nederland zijn, zei de vriendin. „En toen besefte ik: nee, dat is het niet. Kijk hoe ik erbij loop! Ik ben aan het verstoppen wie ik zo graag wil zijn en waar ik trots op ben. En toen ben ik daarmee gestopt.” Tijdens Pride in Amsterdam stond ze op het podium bij het Milkshake-festival, en op de voorste boot bij de Canal Parade.

We spreken af op een terras in haar woonplaats Breda. Interviews thuis heeft de organisatie achter de Miss-verkiezing afgeraden, zodat ze nog een beetje privacy heeft.

Van de voorzichtigheid waarmee Kollé in de zomer over straat ging, is niets meer te merken. Energiek komt ze aangelopen op sneakers en in hotpants. Haar crop top met pofmouwen laat haar buik bloot. Het praten over gevoelige zaken tussen de andere terrasbezoekers is ook totaal geen probleem. Tijdens het gesprek checkt ze geregeld of haar donkerbruine, golvende haar nog goed zit. Haar amandelvormige ogen heeft ze van haar Molukse oma.

Een dag eerder heeft ze camping De Paradijsvogel bezocht, voor gezinnen met lhbti-kinderen. Aan de bezoekers vertelde ze over haar transitie en sprak ze vooral „goede moed” in, vertelt ze. Het komende jaar zal bestaan uit tal van dit soort bezoekjes, al werkt ze nog de details van haar missie uit op het kantoor van het huidverzorgingsmerk hannah in Voorthuizen, dat sinds een aantal jaar eigenaar van de Miss Nederland-verkiezing is.

Tegelijkertijd bereidt ze zich, met catwalk-, presentatie- en spraaktrainingen, voor op de Miss Universe-verkiezing op 18 november in El Salvador. Ze is de tweede trans vrouw ooit, na de Spaanse Angela Ponce in 2018, die meedoet. Sinds vorig jaar is de Miss Universe Organization in handen van de Thaise zakenvrouw Anne Jakrajutatip, die zelf trans is.

Ze ontvangt geen bedreigingen meer, vertelt Kollé bij een ijskoffie met karamel. „Ik geloof dat het is overgewaaid.” Het was niet de eerste keer dat ze haatreacties ontving. Dat gebeurde ook toen ze vijf jaar geleden, Kollé was pas zeventien, meedeed aan het talentenprogramma Holland’s Next Top Model, waarvan ze de finale haalde. „Ik heb toen geleerd om met de meningen van anderen om te gaan. Een les voor het leven.”

Rikkie Kollé groeide op in een warm gezin in Den Helder. Haar moeder is filiaalmanager bij een meubelketen, wat haar vader doet wil ze privé houden. Ze heeft een broer en een zus die drie jaar jonger zijn, een tweeling. Ze belichaamt het klassieke verhaal van een jongetje dat al van jongs af aan met Barbies wilde spelen en jurkjes aan wilde, en eigenlijk alleen vriendinnetjes had. Al op haar achtste wist ze: ik ben een meisje. „Mijn ouders hebben me daarin nooit veroordeeld. Ik kan me herinneren dat ik als kind altijd heel vrij ben gelaten”, zegt ze. „Er zijn natuurlijk heel veel jongetjes die op jonge leeftijd door zo’n fase heengaan. Maar bij mij is die nooit overgegaan.”

Hoe wist je dat je een meisje was?

„Ik kan me herinneren dat ik vaak jaloers was op meisjes. Ook op mijn zusje. Die kreeg dan voor Kerst een Barbie of zo en dat trok ik dan niet. Ik rende achter haar aan, kroop onder de tafel om die Barbie af te pakken. En gillen! Ik denk dat dat een uiting was van frustratie die ik in me had, omdat ik zo graag zoals zij wilde zijn. Ik was extreem aan het vergelijken. Mijn ouders gaven me niet per se jongensachtige cadeautjes, een spelletje of zo, maar ik wist: een Barbie is wat een meisje krijgt.”

Wisten je ouders al wat er aan de hand was?

„Ze begonnen het steeds meer door te krijgen. Maar ze wisten er heel weinig van. Ik heb één oom die gay is, dat was het enige waar we iets aan konden linken. In Den Helder kenden we niemand die trans was.

„Op de basisschool ging ik altijd om met meisjes. Die ook van dingen hielden waar ik zo van hield. Dus Barbies. Thuis nodigde ik vaak een groepje van drie of vier meiden uit om te komen spelen. Ik had op een gegeven moment bakken vol Barbies. En Bratz. Ik had alles.”

Wat zijn Bratz?

„Die pop? Ken je dat niet? Oh, nou, het is gewoon een iconische pop. Gewoon met hele grote lippen, grote ogen. Ik had allerlei soorten. Met kleertjes die je erop kon klikken. Daar ben ik thuis ook zo vrij in gelaten. Thuis had ik de plek om dat te doen.”

Je moeder vertelde dat je thuis ook catwalkje speelde.

„Ja, als we verjaardagen hadden. Die vierden we altijd groots, daar hield m’n moeder van. Dan kwamen er veel mensen over de vloer, hun kinderen kwamen dan ook mee. Ik trok ze allemaal van de bank en nam ze mee naar m’n kamer. Dan gooide ik mijn kast met meisjeskleding open en verkleedden we ons. Ook de jongetjes, die deden gewoon mee. Dat was voor mij een soort snoepwinkel.”

En dan gingen jullie naar beneden om te showen?

„Ja, aan de mensen die in de woonkamer zaten. Dat waren een soort catwalkmomentjes. Het zat er al van jongs af aan in!”

Weet je nog hoe dat voelde?

„Ik vond het geweldig. Het was ook spannend, omdat ik me normaal alleen achter gesloten deuren als meisje verkleedde. Maar tegelijkertijd wilde ik aan andere mensen laten zien: dit vind ik het leukst. Ik denk dat ik daar als kind toch onbewust mee bezig was: ik wil dit aan en ik wil het laten zien.”

Je moeder zei dat je in het begin de gordijnen dicht wilde als je meisjeskleren aantrok.

„Ik hoefde maar te zeggen: ik wil me verkleden, en dan gingen de gordijnen dicht. Dan had ik de vrijheid. Mijn zusje deed ook vaak mee. En mijn broertje soms ook. Die vond het minder leuk, maar die deed het wel. Ik vond het geweldig, ook al wist ik dat het niets voor hem was. Dat hij dat toch voor mij heeft gedaan betekent heel wat. Ze kregen later wel reacties op school van: jouw zus was toch eerst je broer? Maar ze hebben daar nooit hun bedenkingen bij gehad.”

Ze twijfelden er niet aan dat jij gewoon een meisje was.

„Nee.”

Vanaf een jaar of acht ging je ook op vakanties als meisje.

„Dat was voor mij heel fijn, want dan kon ik een beetje proeven hoe het is om voor de buitenwereld Rikkie te zijn. Ik wist natuurlijk meteen dat ik dat wilde. Het was dan ook een struggle als we terugkwamen. Dan bleef ik tot het laatste moment in meisjeskleding in de auto, en vlak voor we thuiskwamen kleedde ik me om. Terug naar het leven zoals iedereen mij kent in Den Helder.”

Vond je dat niet vervelend?

„Ja, steeds meer. Ik had een keer een vakantievriendje, die gewoon verliefd op mij was, als meisje. Als ik de foto’s terugzie uit die tijd, zie ik de persoon die ik nu ben. Het was eigenlijk een hele leuke, onbezorgde tijd. Ik kan me voorstellen dat het voor oudere mensen die in transitie gaan lastiger is. Je bent je dan heel erg bewust van de mening van anderen.”

Knap van je ouders.

„Ja, dat heb ik later pas beseft. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ouders was mijn transitie echt iets waar ze mee gestruggeld hebben. Niet dat ze het niet wilden, maar ze kenden niemand in Den Helder die hetzelfde had meegemaakt.”

Wanneer was het moment dat je wist: nu ben ik er klaar voor om als meisje naar buiten te gaan?

„Ik weet nog dat het vrij plotseling was. Het was in groep zes. Op een gegeven moment waren de meisjeskleren thuis elke dag aan, zelfs in de middagpauze van school eventjes een half uurtje. Op een dag besloot ik ze aan te laten. Ik kwam naar beneden en zei tegen mijn moeder: ik ga nu zo naar school. En toen heeft ze me laten gaan.”

Hoe werd er op gereageerd?

„Goed. De klas wist al een beetje hoe het zat. Een jaar eerder had ik mijn spreekbeurt gegeven over transgender zijn. Toen had ik ook jurkjes meegenomen om te laten zien. Ik heb er nooit problemen mee gehad. In mijn klas, dan. We zaten toen in een noodgebouw op het schoolplein van een andere school. Ik zat voor een groot raam. Daar stonden weleens kinderen van die andere school te lachen en te wijzen.”

Dat is heftig, toch?

„Ja, dat is wel iets wat me als heel naar is bijgebleven. Je voelt je als een aap in een apenkooi.”

Wie of wat heeft jou beschermd in die tijd?

„Mijn ouders waren natuurlijk heel steunend, en juf Saskia van groep zes ook. Dat heeft mij houvast gegeven. Ik dacht nooit: nu ga ik die kleren niet meer aandoen. Ik wist: er moet iets veranderen, want ik kon niet langer op deze manier doorgaan.”

Hoeveel er eigenlijk is gebeurd in haar jeugd besefte Kollé toen haar ouders vorig jaar verhuisden. „Ik had het daar moeilijk mee. Ook al woonde ik daar al een paar jaar niet meer, er liggen zoveel herinneringen. Ik heb Rik daar in de kast gelaten. De laatste keer keek ik m’n oude kamertje in en dacht ik: tot nooit meer.”

Na een paar jaar als meisje te hebben geleefd begon ook de medische transitie van Kollé. Op haar dertiende kreeg ze puberteitsremmers, op haar zestiende vrouwelijke hormonen.

In de maatschappij leeft de angst dat mensen die jong in transitie gaan daar later weer van terugkomen. Kun je je dat voorstellen?

„Kan ik me voorstellen. En ik ken ook personen die dat hebben meegemaakt. Dat vind ik heel vervelend voor die mensen, want ze denken eindelijk te weten wie ze zijn en dan is het dat toch niet. Maar de meeste mensen die ik ken zijn blij. Ik wist het 100 procent zeker. Er wordt ook goed psychologisch onderzoek gedaan. En een kind kan er later op terugkomen, die optie bestaat ook. Maar het komt weinig voor, dat kan ik je wel vertellen.”

Het was bij jou misschien ook wel heel duidelijk omdat je hield van cliché meisjesdingen. Dat is niet altijd zo.

„Nee, dat hoeft niet. Meisjes houden ook van andere dingen. Maar voor mij voelde dat heel goed. Ik hou er nog steeds van: jurken, hakken en glitter. Dat vind ik allemaal geweldig.”

Hoe was het op de middelbare school?

„Met de school was niks mis, wel met de kinderen die op die school zaten. Ik had twee stappen de school in gezet, helemaal blij met m’n nieuwe outfit die ik had gescoord, en ik kreeg al van alle kanten ogen. Ik hoorde geroezemoes. Het was algemeen bekend dat ik als Rikkie verder was gegaan op de basisschool. Op de eerste dag kwamen al meiden uit de bovenbouw naar me toe om allemaal dingen te vragen.”

Dat kan toch gewoon interesse zijn?

„Dat was het niet alleen. Ik heb allerlei opmerkingen gekregen, of mensen die mij bij m’n oude naam noemden. Ik kon moeilijk voor mezelf opkomen. Daar kwam pesten bij, vooral door jongens uit de bovenbouw. Dat gebeurde bijna dagelijks: uitschelden, gewoon even snel in de wandelgangen, en dan zat ik met een kutgevoel in de klas. Mijn vriendinnen drukten zo iemand tegen de muur, terwijl ik bij een pilaar stond te huilen. Ik ging niet naar schoolfeesten, omdat ik wist dat ik daar problemen ging krijgen. Op de fiets werden vervelende dingen geroepen zoals ‘Rikkie met haar pikkie’, en dan keihard.

„Op een gegeven moment heeft mijn vader een boze mail naar de school gestuurd, en ben ik naar het hoofd van de school gestapt. Toen moesten de pesters sorrybrieven schrijven en persoonlijk excuses aanbieden. Later dacht ik: het zijn eigenlijk steeds dezelfde soort types. Onzekere jongens, en soms ook meisjes, met hun eigen tekortkomingen die dan denken: we pakken haar even.”

Je beseft nu dat pestgedrag uit onzekerheid voortkomt?

„Ja. Ik ben letterlijk gepest door een meisje dat nu biseksueel is en een jongen die nu als homo uit de kast is gekomen. Dat heeft voor mij ook puzzelstukjes op z’n plek gelegd. Ik dacht: jij was eigenlijk gewoon stikjaloers dat ik ben uitgekomen voor wie ik wil zijn en jij zit nog in de knoop met jezelf. Maar het is eigenlijk de omgekeerde wereld, dat je gepest wordt door mensen die eigenlijk bij jouw gemeenschap horen.”

Is het op een gegeven moment opgehouden?

„Ik denk in klas drie. Toen ben ik erg van me af gaan bijten. Stoer doen. Ik wilde heel graag grappig gevonden worden, dus ik was best een rebelletje op een gegeven moment. Eén keer had ik met een andere vriendin een heel parcours uitgezet, over stoelen en tafels, en dan wie het eerste terug was. En rennen en gillen. Ik was altijd degene die het langst doorging, en dan was het: ja, ga er maar uit.”

Weet je waarom je dat deed?

„ Ik had het gevoel dat ik bij anderen een streepje achter stond, want je bent anders. Ik wilde mezelf bewijzen: ja, maar ik ben ook grappig hoor. En ik durf dit ook allemaal.”

Humor als wapen, eigenlijk.

„Een soort afleiding, denk ik. Dat mensen alleen maar letten op dat stukje humor en grappig zijn, in plaats van op wie je echt bent. Maar ik had er alleen mezelf mee. Mavo 3 haalde ik op het nippertje en voor mijn eindexamen ben ik de eerste keer gezakt.”

Heeft het pestverleden zijn sporen nagelaten?

„Dat ik weet hoe vervelend het is, en hoe alleen je je kunt voelen. Later heb ik dat omgezet in mijn kracht, ik denk rond Holland’s Next. Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen.”

Wat was het begin van je modellencarrière?

„Toen ik werd gescout in Amsterdam. Ik was aan het winkelen met een vriend op de Kalverstraat, toen er ineens een man op me afkwam. Doe je al modellenwerk?, vroeg hij. Zit je al bij een bureau? Hij kwam heel vriendelijk en galant over. Hij gaf me een kaartje en zei dat ik foto’s van mijn gezicht moest sturen. Een week later ben ik met mijn ouders op casting gegaan, bij hem en zijn vrouw thuis.”

Wat vond je daarvan?

„Super. Ik wilde altijd al de modellenwereld in, maar ik wist niet hoe. Ik was ook pas zestien. Bij hem thuis werden mijn maten opgenomen. Toen was het meteen van: je taille moet tien centimeter smaller. Meer sporten, en geen witte dingen meer eten – wit brood, rijst, suiker – en dan kan je na de zomer aan de slag. Ik had geen benul, en mijn ouders ook niet. Die dachten ook gewoon: als Rikkie het wil…

„Ik was die zomer zeven kilo afgevallen. Toen kwam ik bij dat modellenbureau terug, en waren ze helemaal blij. Er werden gouden bergen beloofd, ik zou allerlei shows kunnen lopen. Ik moest elke week m’n gewicht doorsturen – pas achteraf hoorde ik van andere meiden dat dat niet normaal is. Ik ging momenten vermijden waarop je ongezond zou eten, zoals het kerstontbijt op school. Toen ik eens een halve kilo was aangekomen zei hij: dat gaat de verkeerde kant op. Ik zou niet meer in de kleding passen. Maar ik woog in die tijd 53 kilo en was 1.80. Ik was juist te dún. Ik heb foto’s teruggezien, je ziet gewoon de ribbetjes. Belachelijk hoe je zo’n jong iemand kan manipuleren.” Tijdens het verhaal giet ze gedachteloos het hele suikerzakje in haar tweede koffie, een cappuccino, en begint ze aan het koekje. „Uiteindelijk heb ik geen enkele klus gehad via dat bureau. Geen test shoot, helemaal niks. Toen heb ik me opgegeven bij Holland’s Next Top Model. Een half jaar later kreeg ik te horen dat ik langs mocht komen.”

Wat ik bijzonder vind, is dat je op dat moment nog midden in je transitie zat. Je bent je lichaam opnieuw aan het ontdekken, en gaat tegelijkertijd daarmee op een podium staan.

„Daar heb ik eigenlijk helemaal niet bij stilgestaan. Ik wilde een modellencarrière. Ik wist dat ik er veel voor over had, maar wel met gezond verstand, niet zoals bij dat modellenbureau. Maar ik was zeventien en nog heel onzeker. Ik was de klap van het modellenbureau aan het verwerken. Als ik mezelf terugzie in dat programma, zie ik een kind. En ik vind niet dat een kind in een realityprogramma hoort.”

Hoe reageerden je ouders?

„Die vonden het hartstikke leuk voor me. Mijn moeder keek Holland’s Next altijd samen met mij. Ook toen Loiza [Lamers, de eerste trans vrouw die HNTM won, in 2015] meedeed. Dat was voor mij een godin. Ik dacht: oh my god, ze heeft gewoon gewonnen. Toen wist ik dat daar ruimte voor was.”

Hoe vond je dat het programma met jou omging?

„Goed. Maar tv blijft tv, en natuurlijk willen ze drama. Dus er werd ook gezegd: Rikkie, wanneer ben jij van plan om je verhaal te vertellen aan de groep? Ik was er eigenlijk helemaal niet zo bewust mee bezig.”

Was er ook een mogelijkheid dat je het niet vertelde?

„Het zou kunnen, maar ik had al tegen de jury gezegd dat Loiza mijn grote voorbeeld was.”

Hoe werd daarop gereageerd?

„Door de groep heel goed, maar het publiek, dat ging dus wel los. Op sociale media vooral. Maar behalve negativiteit was er ook veel erkenning voor trans personen. Het heeft echt twee kanten gehad.”

Waren de afgelopen maanden dan een herhaling van wat er toen gebeurde, of was het toch anders?

„Ik ervaar de reacties nu, vijf jaar later, als heftiger. Dat komt door de toon, denk ik. Mensen zijn agressiever en bozer. Terwijl je in een vrij en queervriendelijk land zou denken dat we sneller vooruit gaan. Maar ik heb het gevoel dat we juist stappen terugzetten. Nederland wordt inclusiever, maar deze tegenreactie is de keerzijde.”

Merk je ook dat er meer mensen zijn die positief reageren?

„Ja, want er zijn meer mensen uit de kast. Vandaar dat ik ook naar zo’n camping voor lhbti-jongeren kan gaan, dat bestond vijf jaar geleden nog niet.”

Je staat boven die nare opmerkingen, zeg je. Is dat echt zo?

„Dat ik erboven sta is 100 procent waar. Daar ben ik ook in gegroeid. Ik weet nu dat mensen hun eigen tekortkomingen afreageren op mij. Als jij een prima leven hebt, en alles loopt op rolletjes, dan ga je niet zo reageren. Daardoor kan ik er nu mee omgaan. Maar het komt wel binnen. Want het is niet niks wat mensen zeggen, hè. Van die doodsbedreigingen ben ik wel geschrokken. Ik ging letten op alles wat er gebeurde. Je weet nooit wie erachter zit.”

Terwijl je als Miss juist pro-actief naar buiten toe moet; je moet een boodschap verspreiden. Wat wil jij bereiken?

„Eigenlijk wat ik zelf heb gemist: meer erkenning in de maatschappij voor transgender personen. Ik wil dat meer mensen zich herkennen en stappen durven te zetten die ze misschien eerst niet durfden te zetten. Daarnaast wil ik aandacht vragen voor de trangenderzorg. Daar zijn de wachtlijsten ruim twee jaar. Het is niet alsof je bij de tandarts wacht, nee, je zet een stap om te worden wie je bent. Ik wil heel graag steun bieden aan die mensen, zodat ze de moed erin blijven houden. Ik kan me voorstellen dat je anders snel denkt: het is het voor mij allemaal niet waard.”

Vóór Miss Nederland was de modellencarrière van Kollé niet echt wat ze ervan had gehoopt. Af en toe had ze een shoot, maar een modeshow is er nooit van gekomen. Ondertussen studeerde ze marketing en communicatie, werkte ze bij H&M en als hostess bij evenementen. Wel bereikte ze de Nederlandse finale van modellenwedstrijd Elite Model Look, maar toen ze niet won had ze even een „break”. „Ik heb wel even gedacht: is dit iets voor mij?” Covid moest toen nog komen. Het acteren lonkte intussen ook; dit najaar is ze te zien in haar eerste tv-rol, in Flikken Rotterdam.

Waarom besloot je je aan te melden voor Miss Nederland?

„Ik wist wat het kon betekenen voor jonge vrouwen met een boodschap, en de Miss-verkiezing vind ik sowieso geweldig. Ik was het modellenwerk gewend, waarin de tomboy gewaardeerd wordt: weinig make-up, stoer. Ik kreeg opmerkingen: je moet jongensachtiger worden. Dat had ik juist achter me gelaten! Ik voelde me een soort van opgesloten. De Miss-verkiezing is gewoon op en top vrouwelijk: de hakken, de jurken, het haar, de make-up, alles.”

Volgens het juryrapport won Kollé omdat ze een „ijzersterk verhaal met een duidelijke missie” heeft. Ze had bovendien de „grootste progressie” doorgemaakt. De casting was een paar maanden eerder begonnen in het Krasnapolsky-hotel in Amsterdam. 45 vrouwen vertelden daar hun verhaal aan de directrice van Miss Nederland en oud-winnaressen. Ze liepen rondes in galajurk en bikini. Na nog een selectieronde bleven er tien over – Kollé’s zusje haalde het net niet. Op Curaçao volgde een week met catwalk- en presentatietrainingen, en groepsbonding. Terug in Nederland moesten de aspirant-missen abseilen voor het goede doel, traden ze op als hostess en kregen ze etiquettelessen en socialemediatrainingen. Voor de tijdsinvestering kregen ze geen vergoeding. Alleen Miss Nederland krijgt een jaar lang betaald om haar missie uit te werken in Nederland.

Wint Kollé ook Miss Universe, dan neemt die organisatie haar over. Ze heeft dan bovendien een jaar de beschikking over een appartement in New York en zal de wereld rondreizen.

Begin dit jaar heb je je laatste operatie gehad, de geslachtsoperatie. Heeft dat invloed gehad op je deelname?

„Ik voel me vrijer in mijn lichaam. Ik hoef niks meer te verstoppen. Ik hoef me niet meer in een apart hokje om te kleden. Ik hoef niets meer uit te leggen.”

Wat vind je het mooiste aan jezelf?

„Ik denk mijn lange benen. Eerst vond ik dat nogal opvallen. Je ziet niet vaak een vrouw die 1.85 is. Nu vind ik het juist leuk om ze te laten zien. Lekker blote beentjes, in de winter met hoge laarzen.”

Zit er ook een schoonheid in je trans identiteit?

„Ja. Ik durf mezelf te zijn. En ik ben er open over. Ik haal er voldoening uit dat anderen zich in mij kunnen herkennen.”