Spooky is een date-zoeker (v) met een dominant randje

„Ach kijk, ze strekt zich helemaal uit, dat is een teken dat ze het naar haar zin heeft”, zegt Sanne Aalders. De halve meter witte pluizigheid in het hok ziet er sowieso niet sneu uit. Dit konijn, Spooky, heeft het getroffen in dierenasiel Enschede, met een ruim hok, een buitenren in het gras en aandacht van een vrijwilliger-verzorgster die haar „superleuk” vindt. Maar konijnen zijn groepsdieren en ongelukkig in hun eentje. En ze had al eerder in het asiel gezeten. Spooky mag dus op de foto, met die aanbiddelijke oren.

Het wat groot uitgevallen dwergkonijn is een paar maanden geleden zwervend gevonden en naar het asiel gebracht. Zeker weten doen ze het niet, maar grote kans dat ze een van de vele huisdieren is die mensen in de saaie coronatijd impulsief aanschaften en die ze dumpten toen de lol er af was of de verzorging hen tegenviel – de asiels zaten er vol mee. Toen niemand naar haar kwam vragen werd ze ter adoptie aangeboden. Er werd een date gearrangeerd met een mannetje – konijnen zijn kieskeurig, als het niet klikt wordt het knokken – en er leek een match te zijn. Maar de twee bleken elkaars gezelschap toch niet langdurig te verdragen. „Ik gok dat ze best dominant kan zijn”, zegt Sanne Aalders over Spooky. Die terug moest naar het asiel, en nog „wel wat zenuwachtig” is na het zwerven en daarna de verhuizingen.

Het asiel hoopt dat iemand met een mannetjeskonijn zich meldt en als het klikt „liefde en tijd” in Spooky investeert. „Als je een paar dagen bij haar in de buurt zit, ondertussen gewoon andere dingen doet, kan ze wennen”, zegt Aalders. Volgens haar kun je uiteindelijk echt wel een innige band met het konijn opbouwen. „Ze heeft een lief karakter. En ze kan er zó relaxed bij liggen dat je soms denkt: leef je nog?” Bonus: ze vindt opgepakt worden vreselijk maar is verder zo aaibaar als ze eruitziet.