Opeens oogde ze kwetsbaar, met haar blauwe haar en holle blik. Megan Rapinoe, Amerikaans voetbalicoon, viel een kwartier voor tijd tegen Portugal in. Doel: haar ploeggenoten op sleeptouw nemen, zoals ze ook vaak had gedaan bij de afgelopen drie WK’s. Wie herinnert zich niet de manier waarop zij in Frankrijk in 2019 haar doelpunten vierde? De armen wijd: kom maar op. Zoals ze ook oud-president Donald Trump uitdaagde toen ze zei niet naar „the fucking White House” te gaan als haar ploeg wereldkampioen werd (wat gebeurde).
Was zij in Frankrijk de heldin van een sportief sprookje, dít toernooi is zij tot nu toe vooral bankzitter. Tegen Vietnam speelde ze het laatste half uur, tegen Nederland geen minuut. Tegen Portugal viel vooral haar mispeer in blessuretijd op. Ze probeerde een bal in het strafschopgebied te raken, maar tastte pijnlijk naast. Zal bondscoach Vlatko Andonovski de 38-jarige Rapinoe komende zondag tegen het sterke Zweden speeltijd gunnen?
Rapinoe geldt voor velen (niet alleen voetbalfans) als een aandachttrekker die voor eigen gewin gaat. Maar wie haar autobiografie Eén leven (2020) heeft gelezen, weet dat je haar daarmee tekort doet. Buiten het voetbal is ze vooral iemand die zich zorgen maakt over de wereld. In de titel van haar boek ligt de boodschap aan haar lezers besloten: schrik niet van de grote maatschappelijke veranderingen die op ons afkomen. Wat ga jij doen om een betere plek van deze wereld te maken? Black Lives Matter, seksisme, gelijke beloning, homorechten, wit superioriteitsdenken – ze wendt haar bekendheid voortdurend aan om kwesties te agenderen.
Naar eigen zeggen heeft zij geen moeite met haar nieuwe rol in Team USA: die van ervaren souffleur. Ze maakt er grapjes over met reporters („ik schrik als ik niet in de basis sta”). Maar het zou me niet verbazen als haar gedachten nu en dan afdwalen naar een voetballoos leven met verloofde Sue Bird, die onlangs een punt achter haar basketbalcarrière zette. Sue is sindsdien opgeleefd, zei Rapinoe in een podcast van de Amerikaanse bestsellerauteur Glennon Doyle.
Zelf wil ze ook op zoek naar „een nieuwe balans”. Ze wil erachter komen hoe het kan dat ze als voetballer zó goed kan „dissociëren”, dat zelfs die fittie met Trump haar niets deed. Hoe meer ze zich dankzij therapie van dat dissociëren bewust werd, hoe moeilijker ze het kreeg als voetballer. „Soms voel ik me twee mensen: Megan de voetballer en Megan de vrouw met een innerlijk leven.” Als mens is ze daar niet beter van geworden, zei ze.
Je gunt Rapinoe nog één doelpunt voor haar afscheid. Maar misschien is een zelfoverwinning wel waardevoller dan een sportieve.