Het was een vreemde zomer. Ik had op een zeilschip gezeten, in een hutje in het regenwoud en sinds een week zat ik in eenzame opsluiting in een hotel in Madrid, verder te tikken aan één van de belangrijkste opdrachten van mijn leven: het boekenweekessay van 2023. Op zondag had ik een één-na-laatste versie af en ik was kapot. „Nu moet je gaan dansen”, zei Lotte, mijn redacteur. „Met wie dan”, vroeg ik. „Ik ken hier niemand.” Lotte wist dat ik sinds kort een smartphone had, dus zei ze: ‘Open een profiel op Bumble.’
Om zes uur ’s avonds stond Eli, mijn Bumble-date, op me te wachten onderaan het standbeeld van Filips III op Plaza Mayor. Volgens Bumble was hij 31 jaar, kwam hij uit Venezuela en hield hij van Stromae. Hij lachte op zijn profielfoto’s, dat is waarom ik hem een bericht had gestuurd.
„Waar wil je naartoe?”, vroeg Eli.
Ik zei: „Op avontuur.”
Eli was nu een week in Madrid. Alles wat we zagen, zagen we samen voor het eerst. Hij wees op de vrolijke doeken waarmee een smal steegje was versierd. Op de mannen die hand in hand door de straten liepen, zonder dat iemand daar iets van zei. Eli had behalve Madrid nog niets van Europa gezien, dus dacht hij dat er overal in Europa verliefde mannen door de straten lopen.
Hij kwam uit een arme familie in een klein dorpje. Hij was de eerste uit zijn gezin die had kunnen studeren, met een beurs. De afgelopen jaren woonde hij in Mexico City. Hij was in een opwelling vertrokken, nadat een vriendin hem hier had uitgenodigd. Overdag bezocht hij musea, schreef hij in zijn dagboek, en ’s avonds keek hij naar films van de regisseur door wie ook ik ooit verliefd was geworden op deze stad, Almodóvar.
Eigenlijk wilde Eli films gaan maken, verhalen vertellen. Over twee jongens die verliefd worden, vlak voordat één van hen naar een andere stad zal verhuizen. „Een soort Before Sunrise?”, vroeg ik. „Ja”, zei hij, „maar dan zonder de sequels.”
Toen aten we een ijsje, op een heuveltje, in het gras, uitkijkend over een flatgebouw en een ondergaande zon. Ik vertelde over Parijs, Marseille, Napels, Venetië, Rome, en Berlijn. Over Fellini, Antonioni, Pasolini, Truffaut en Godard, de regisseurs die me van de wereld hadden laten dromen. We spraken over zijn familie, die nog niet weet dat hij op mannen valt. Over altijd blijven reizen of kiezen voor het maken van een thuis. Ik zag hoe dapper Eli was en even vroeg ik me af of het algoritme wilde dat we zoenden. Maar Call Me by Your Name beleefde ik ooit al met een magische jongen in New York. Dit verhaaltje was iets anders.
Toen we afscheid namen voor mijn hotel, wist ik welk verhaaltje het was. Ik rende naar boven en pakte één van de boeken die ik de hele zomer met me had meegezeuld voor Eli uit mijn tas: The Big Sea van Langston Hughes. Over Langston Hughes die in 1922 zonder plan Amerika verlaat om over de wereld te gaan reizen, langs alle plekken waar ik kwam toen ik op mijn eenentwintigste de wereld ontdekte en daarover begon te schrijven, lang voordat ik wist dat ik niet alleen was, dat ik in de voetsporen liep van dappere mannen zoals hij.