Ondanks alles wat ik mezelf heb voorgenomen, begin ik te giebelen zodra ik haar aan zie komen lopen over het strand. Ze lijkt op een watergodin, behangen met schelpen en goud. Haar korte, krullende haar, haar gladde, zongebruinde huid, haar amandelvormige ogen, het is overweldigend. „I’m starstruck”, grinnik ik. Zij pakt mijn hand vast en zegt: „Don’t be. I also shit.” Ik versta dit niet, dus ze moet het herhalen.
Haar naam is Indya Moore. Ze speelde Angel Evangelista in Pose, een serie over de vogue-dansers in de jaren tachtig en negentig in New York. Ze was het eerste transgender model op de cover van de Amerikaanse Elle en is een van Yves Saint Laurents brand ambassadors in de Verenigde Staten. We waren op hetzelfde moment in hetzelfde havenstadje in de Dominicaanse Republiek. Zij omdat haar familie hier oorspronkelijk vandaan komt. Ik omdat het schip waarop ik naar Curaçao zou varen schipbreuk had geleden en ik in dit plaatsje was aangespoeld. Mijn vriendin Liz – één van haar 1,6 miljoen volgers op Instagram – had haar een bericht gestuurd: „You should meet my magical friend Raoul!” Tot ieders verbazing had ze gereageerd: „Ok.”
We trekken onze kleren uit en rennen de oceaan in, richting de ondergaande zon. Ze zwemt in een cirkeltje om me heen, gaat kopje onder, blijft dan trappelend op de plaats en bekijkt me, intens, met alleen haar ogen boven het wateroppervlak. Aangezien ik vermoed dat dit allemaal niet zomaar gebeurt, wij hier samen in het water, draai ik een rondje om mijn as en vertel ik haar waarom ik deze zomer ging varen: om onderzoek te doen naar de Afrikaanse goden die ooit met tot slaaf gemaakte mensen over de oceaan zijn meegekomen.
Indya heeft onder haar voorouders ook Afrikanen, maar ze weet meer van de Taino, de mensen die Columbus verwelkomden toen hij in 1492 dit eiland ‘ontdekte’. Volgens mijn gids in het Columbus-museum was dit meteen het einde van de Taino, maar Indya schudt haar hoofd van nee, heftig: de Taino zijn nooit vernietigd. „Ze versmolten met de nieuwe mensen die hier kwamen. Wat ze wisten is niet verdwenen, hun wijsheid leeft nog steeds voort.” Op een dieptepunt in haar leven had ze een visioen gehad, van een glorieuze vrouw die haar bescheen met het licht dat uit haar oogholtes straalde. Indya voelde hoe dit wezen haar beschermde en altijd bij haar was geweest. Op internet vond ze een plaatje dat precies verbeeldde wat ze had gezien. Het bleek Atabey, volgens de Taino de moeder van het water.
Voor de Taino was een mens als Indya niets vreemds of duivels, ze hadden er een woord voor: two spirited. Indya had waarschijnlijk een makkelijker leven gehad als haar ouders niet waren gaan geloven in de God die ooit door Columbus werd meegebracht. Maar Indya had haar weg terug naar Atabey gevonden en daarmee haar kracht.
Als twee dansende dolfijnen trekken we steeds verder het water in, tot het donker is, het water koud en het land verdwenen achter de golven. Ik vertel haar over La Sirène, een zwarte zeemeermin die de schatten op de bodem van de oceaan bewaakt. En over Agwé, de meester van de zee: zwart met blauwe ogen, zoals ik, maar dan groot en onverschrokken, in een matrozenpak. Dan zeggen we niets meer, spreiden we onze armen en benen en deinend op de golven kijken we naar de sterren.