Bij tatoeëerder Henk Schiffmacher hangen zijn helden in Delfts blauw aan de muur

Wie tattooshop Schiffmacher & Veldhoen in Amsterdam binnenkomt, loopt meteen tegen een knalblauwe wand met Delfts blauwe borden aan. „Mijn hall of fame”, zegt Henk Schiffmacher, want op elk bord staat een beroemdheid uit de tattoowereld. „Dit zijn mijn helden.”

De meeste borden heeft hij halverwege de jaren negentig laten maken voor het Tattoo Museum dat hij destijds runde. In Delfts blauw, want dat vindt hij een „fantástische” techniek. „Als je meerdere lagen blauw op elkaar stapelt, krijg je zo’n intense kleur dat het lijkt alsof je naar binnen kunt kijken. Die gelaagdheid in kleur doet me denken aan het werk van Rothko.

„Ze zijn op vijf man na inmiddels allemaal dood”, zegt Schiffmacher over zijn eregalerij. Hij kende ze bijna allemaal persoonlijk. „Ed Hardy [tattoo-artist uit Californië] had ik vorige week nog aan de telefoon. Gewoon, gelul. How you’re doing? Waar werk je aan? Hij begint vergeetachtig te worden.” De eveneens Amerikaanse tatoeëerder ‘Crazy Philadelphia Eddie’, overleden in 2016, hangt ook aan de muur. „Hij was een goeie vriend, had altijd twee screwdriver-cocktails in z’n handen. En daar hangt mijn feministische heldin, Pamela Nash, die in de jaren vijftig als getatoeëerde vrouw gewoon in blote kont op de foto ging.” Ook de Deense koning Frederik IX hangt er. „Die was zo trots op zijn tattoos dat hij in de jaren zeventig in z’n blote bast voor de pers poseerde.”

Thuis hangt ook Delfts blauw aan de muur. Bijvoorbeeld een groot bord dat hij in 1982 als bedankje kreeg van de Hells Angels, die hij destijds regelmatig tatoeëerde. Speciaal voor hem gemaakt door Daniel Uneputty, Delfts blauw-schilder en Hells Angel. Een van zijn favorieten is nog geen drie centimeter hoog. „Een erotisch beeldje van een juffrouw die vastgebonden is. Gekocht in Japan. Ik kan het ruiken als ik langs een winkeltje loop en er binnen iets bijzonders ligt.”

Hij ziet overeenkomsten tussen Delfts blauw en zijn eigen vak, twee eeuwenoude ambachten, allebei overgekomen uit Azië. „Het zijn volkskunsten. Men probeert tatoeëren wel eens tot kunst te verheffen, maar daar ben ik niet van gediend. Bij kunst hoort een mooi praatje, een intellectuele laag. Wat wij doen is juist what you see is what you get. Delfts blauw is dat ook.”

In 2019 ontwierp Schiffmacher een serie borden, tegels en vazen voor Royal Delft, de aardewerkfabriek uit 1653. „Ze lieten me helemaal vrij. Ik heb onder meer een kopie van een chique vaas uit het Rijksmuseum gemaakt, maar dan met vliegende lullen en wandelende kutjes erop.”

Het liefst zou hij z’n vrouw Louise nog toevoegen aan de wand in z’n shop. „Een van de eerste tatoeërende vrouwen van Nederland. Maar ja, zo’n bordje maken kost tegenwoordig 1.200 piek, dus het is er nog niet van gekomen.”