Ik was een vriendschap verloren. Dat ging nogal abrupt, ik had het niet zien aankomen. Nu is niet iedereen even goed geoutilleerd om met tegenslag om te gaan. Ik ben bijvoorbeeld geen ster in mezelf troosten, concludeerde mijn psycholoog ooit. En dan was het ook nog ‘mamadag’. Ik moest me dus groot houden, want wat heeft een baby aan een huilende moeder?
Mezelf vermannend gingen we naar buiten. Met een bezwaard gemoed en valse opgetogenheid, hop, de frisse lucht in. Wandelen is tenslotte het beste medicijn tegen zo’n beetje alles, dacht ik.
Dat viel tegen. Onderweg huilde ik stilletjes achter de kinderwagen, want dat had hij toch niet door. In deze halflabiele staat van ontreddering liep ik langs bekenden op een terras. Niet echt ideaal eigenlijk, als je net met je ziel onder je arm loopt.
Maar dit is Rotterdam en in Rotterdam kom je altijd wel iemand tegen, foeterde ik van binnen. Hoewel we elkaar al vijftien jaar niet hadden gesproken, besloot ik open kaart te spelen tegen de middelbare schoolgenoot. „Nee, het gaat eigenlijk niet zo fantastisch.” De situatie uitleggend begon ik natuurlijk prompt weer te janken. De schoolgenoot sprak montere, troostende woorden, gaf goed advies en toen we ons pad vervolgden ging het beter.
In dezelfde straat, zo’n 200 meter verder, werd ik spontaan door een kennis van het Wijkpaleis uitgenodigd om die avond aan te schuiven voor een maaltijd. Dat ik helemaal niet kon, omdat tegen de tijd dat de soep werd geserveerd de baby allang in bed moest liggen, maakte niks uit. Het idee dat we hier welkom waren, warmde mijn hart. Op het kleine terras van bakkerij Kaya, getroost door de lekkerste Turkse pizza van Rotterdam, besloot ik dat het allemaal wel meeviel, met mijn enorme verdriet.
Vorige week werd ik bedreigd door een clubje homofobe hooligans. Mijn recente column in deze krant over de Roze Kameraden viel bij een deel van de harde kern niet bepaald in goede aarde en de gevolgen waren akelig. Het dieptepunt was het advies van de politie om huis en haard te verlaten, omdat het thuis mogelijk niet meer veilig was. Ik dacht aan mijn zoon, vredig slapend in zijn bed en de onverlaten die zijn rust wilden verstoren. Het leverde een weinig fraaie cocktail aan emoties op.
Maar al mijn woede, frustratie en rancune was niet opgewassen tegen de lawine aan steunbetuigingen, oprechte bezorgdheid en liefde die ik uit de stad kreeg. „Bel me als ze komen, dan kom ik die kant op”, stuurde de anders vrij ingetogen redacteur van NRC. Vrienden, familie, collega-journalisten, (vage) kennissen, (ex-)wethouders en (ex-)gemeenteraadsleden, allemaal staken ze me een hart onder de riem en boden ze hulp aan. En dat hielp.
In de voetbalcolumn schreef ik al, ietwat theatraal, dat de liefde zou winnen van de haat. Dat was toen vooral een wens, iets wat ik hardop hoopte. De ochtend na de bedreigingen was het Roze Zaterdag en wapperde voor het eerst de regenboogvlag op de Kuip. Liefde is altijd sterker en deze stad is als een warme deken voor de gewonde ziel. Want ook al kan ik mezelf niet zo goed troosten, Rotterdam kan dat wel.