Sinatra’s flop blijkt ware herontdekking

Telkens wanneer Frank Sinatra de woorden ‘goodbye’ zingt, is er wat anders te voelen. Het is háár besluit te gaan, dus zegt ze het ogenschijnlijk makkelijk. Maar er is zíjn onmacht over het afscheid, de vragen, het ingehouden verdriet en het instant gemis, en dan iets dat lijkt op berusting – de achterblijver kan er nog weinig aan doen. ‘Goodbye (She Quietly Says)’ is een van de juweeltjes op de heruitgave van Sinatra’s Watertown uit 1970. Op basis van mastertapes uit 1969 is de geluidskwaliteit opgetrokken en het is een ware herontdekking.

Watertown is in de muziekgeschiedenis weggezet als een wat miskend conceptalbum, een flop ook. Het verhaal erop – rusteloze vrouw verlaat ‘onverwacht’ haar gezin, man voedt kids op – zette destijds op het verkeerde been. Maar hoe Sinatra kroop in de huid van de achtergebleven man, emotie legde in de woorden: verslagen, maar gaandeweg met veerkracht; het is echt bijzonder. Ontroerend ook. Een liedje als ‘Michael & Peter’ is wonderschoon intens.