:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/06/data87395378-891ee8.jpg)
Ze hebben namen als Decapitated, Artificial Brain, Gatecreeper en Immolation, en ze maken death metal. Zodra de zon weer gaat schijnen, is het tijd voor de lompste van de heavy muziekstromingen, met gitaren als kettingzagen, drums als een geëscaleerde bizon-stormloop en een zanger(es) als een astmatische leeuw met woedeaanval en doodsrochel. Terwijl zusterstroming black metal een duister ritueel in winterse bossen met strikt afgesproken regels is, moet je bij death metal eerder denken aan een uitbundig feestje met zon en bier waar alles kan. Het werd niet voor niets uitgevonden in Florida (Morbid Angel, Deicide, Death) en Californië (Slayer, Possessed, Autopsy). Nu deze week de zomer aanbreekt, liggen er buitengewoon veel sterke albums uit dit genre klaar.
Er borrelt een begrijpelijke vraag op: waarom zou je luisteren naar muziek die klinkt als een aandoening waarmee je beter naar de huisarts gaat? Vergelijk het met heel scherp eten, een superenge horrorfilm of heftige achtbaan: het geeft een kick. Wie houdt van kicks gaat langzaamaan de nuances leren waarderen, en wil meer. En dat kan. Hier zes (zeszes) platen van wat onbekendere bands uit het genre, die niet op je zomerplaylist (op Spotify of Bandcamp) mogen ontbreken.
Undeath: It’s time… To Rise From the Grave
Undeath zou het stereotype kunnen zijn van wat death metal nou precies is: ze hebben de traditionele basis van het genre perfect uitgewerkt. Voorspelbaar dus? Absoluut niet, want deze band uit Rochester, New York heeft heel goed begrepen hoe ver je met een goeie, vette riff kunt komen; elk nummer heeft wel een paar van die als klittenband aan je hersens klevende gitaarloopjes. De productie is daarbij helder én rauw genoeg, met knarsende gitaren en een zanger met z’n hart op de juiste plek (gekookt op z’n rug). Het beste nummer is ‘Rise from the Grave’, een sympathieke oproep om je toch vooral bij hun groeiende zombieleger aan te melden, voordat het groeiende zombieleger zich bij jou meldt…
Haunter: Discarnate Ails
Dit derde album van Haunter uit San Antonio, Texas is hun kortste – 3 nummers, 31 minuten – en na beluistering begrijp je dat er gewoon niet meer te vertellen kan zijn. De soms dissonante muziek van de band is uitgesponnen en complex, en ook voor de geoefende luisteraar een flinke uitdaging. Maar het is het waard, Discarnate Ails is een trip naar een andere wereld vol donkere, gelaagde wendingen waarin je lijkt te verdrinken, tot er telkens een melodie of hook is die je eruit sleept. Denk aan Opeth, maar dan al hun albums tegelijk. In het dertien minuten durende ‘Chained At The Helm Of The Eschaton’ zit alles wat deze band zo goed maakt.
Tomb Mold: Aperture of Body
Drie nummers, alleen te krijgen op cassettebandje die binnen een paar minuten waren uitverkocht. Niet zo gek: deze Canadezen maakten drie eerdere sterke demo’s én drie uitstekende langspelers, waarmee ze een uiterst betrouwbare reputatie vestigden. Op Aperture of Body nemen ze afslagen die ze voorheen niet zo sterk verkenden: een ambient opener waar Blood Incantation jaloers op zou zijn, een akoestische passage, en verder riffs op volle snelheid, zware grooves én teruggehouden, logge delen waarbij je het gevoel hebt dat de planeet iets langzamer draait. Het is te hopen dat vooral ‘Prestige of Rebirth’ een blauwdruk is voor de band uit Toronto (met drummende zanger!), want het is een van hun beste songs.
Primitive Man: Insurmountable
Als de Tyrannosaurus Rex uit Jurassic Park muziek zou luisteren, zou die bij het nieuwe album van Primitive Man zeggen: „Nou nou tut tut, dit is wel erg misantroop.” Technisch gezien is het een mix van doom en sludge metal wat dit trio uit Denver, Colorado maakt, waarin death metal een zeer belangrijk ingrediënt is. Maar ruimte om over dat soort details na te denken is er niet tijdens het luisteren van Insurmountable, omdat je hersens erdoor cel voor cel worden afgebroken. Zo zwaar, zo log, zo intens. In de sonische nachtmerrie ‘Cage Intimacy’ – ze speelden het op Roadburn onlangs in een dikke, vuurrode mist – gaat de band soms onverwacht op dubbele snelheid, waarin ze veranderen in een onmenselijke draaikolk van geluid.
Inanna: Void of Unending Depths
Inanna is een Mesopotamische godin, maar dit viertal komt uit een heel ander klimaat: de Chileense hoofdstad Santiago. Dat levert ze obscuriteitspunten op, en dat hun hoofd zo ver van de grote death metal-scenes vandaan (de VS, Zweden) toch de bovenrand van het maaiveld heeft bereikt, komt ook niet door hun werkethos. Het vol interessante ideeën gepropte Void of Unending Depths is pas hun derde album in 22 jaar. Muzikaal zitten ze ergens tussen Morbid Angel en Immolation – complex en loodzwaar – maar Inanna doet het allemaal iets psychedelischer. Afsluiter ‘Cabo de Hornos’ is lang maar verschrikkelijk goed.
Blood Incantation: Timewave Zero
Dit is… geen death metal. Verwarrende boodschap, want Blood Incantation is wél een van de beste death metalbands van de laatste tien jaar. Maar hun laatste album, Timewave Zero, is een geheel instrumentale plaat en zelfs qua instrumenten moet je er niet te veel van verwachten: het is één lange, warme, kosmische, atmosferische synthesizerdeken. De band uit Denver vulde hun riffs altijd al aan met spacey sfeerpassages (ze noemen het niet voor niets ‘cosmic death metal’) en besloten die kant eens uit te diepen. Ze maakten zo een heel album voor de metalhead die na dat ene biertje te veel in de zon in slaap viel en een dag later met de kater van het jaar liever z’n aardse, miserabele bestaan zou verruilen voor een onderbewuste reis door het vacuüm van de ruimte. Het is een beetje uitgesteld genot: je verwacht dat op een goed moment toch een reutelende zanger zal inbreken, maar dat gebeurt niet. Vreemd, maar dapper en zeker niet ongeslaagd.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2019/12/763.jpg)
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2021/08/data75534859-644ec3.jpg)