'Zelfs als zij zich niets meer herinnert, zal Amsterdam mijn Michelle nooit vergeten'

Een damesfiets met witte bloemen, een dromenvanger, een bruidssluier en ‘we love you’-bordje siert de Joes Kloppenburgbrug, vernoemd naar de man die op 26-jarige leeftijd stierf door zinloos geweld in het Amsterdamse uitgaansleven. ‘Flowerbikeman’ Warren Gregory (52) ontwierp het rijwiel om de artsen van het OLVG te eren die het hart van zijn vrouw twee keer uit stilstand wisten op te wekken – en zo haar leven redden. Nu staat de fiets hier, en dat is niet toevallig. „Ik wil de fietsen neerzetten in gure buurten, of op plekken waar slechte dingen zijn gebeurd, terroristische aanslagen en zo”, vertelt Gregory. „Dáár moeten ze staan: in Nice, op de London Bridge, bij de Twin Towers, door heel Palestina.” En hier dus.

‘Love is the cure’, blijft dé boodschap die Gregory wil verspreiden. Liefde als remedie tegen de haat, haast en intolerantie die hij steeds meer in Amsterdam tegenkomt. De lijfspreuk prijkt op veel fietsen en op tal van foto’s op zijn Instagramaccount. In het meizonnetje strijkt hij neer op een bankstel naast een souvenirwinkel („Hier kunnen we zitten, vriend van me runt de tent”), vanwaar we goed uitzicht hebben op enkele vaste Flowerbikes die de Haarlemmersluis opfleuren. Joint in de ene hand, halve liter Heineken in de ander. Met zijn paarse schoenen, roze trui, halflange blonde haar en relaxte spreektrant belichaamt Gregory, die zo uit The Big Lebowski lijkt te zijn gestapt, het hippie-ideaal.

Paarse, roze of gele bloemen

Veel Amsterdammers zullen de iconische fietsen van Gregory weleens hebben zien staan. De meeste zitten onder de paarse, roze of gele bloemen. Verder zijn er een fiets vol klokken, een piratenfiets, een rijwiel vol lp’s voor een platenzaak en op de Spiegelgracht nu ook een Oekraïne-fiets. Toen de gemeente ‘liefdesslotjes’ van bruggen ging afknippen, maakte Gregory een ‘Love Lock Bike’ waaraan geliefden de traditie konden voortzetten. „Ik schat dat er in Amsterdam iets tussen de vijftig en zestig nu van staan.” Een favoriet heeft hij niet. „Dat is alsof je moet zeggen wie van je kinderen je het leukst vindt.”

Wanneer Gregory wordt gevraagd waar zijn werkplaats is, spreidt hij zijn armen en kijkt om zich heen. Veel fietsen vervaardigt hij op de NDSM-werf, ook omdat hij daar vrijer is om er graffiti op te spuiten. Soms werkt hij in opdracht. Als hij voor zichzelf een Flowerbike maakt, denkt hij niet na over het ontwerp. „Ik rijd een stukje op een fiets en dan vertelt die me wie hij of zij is”, oreert Gregory. Elke fiets wemelt van de details en bevat sowieso een vlinder. „Die staat voor de boodschap dat iedereen kan veranderen.” En een goed voorbeeld voor de mens, lacht hij ondeugend: „Steeds maar consumeren, dan even slapen, dan neuken en sterven, haha. Maar als vlinder wel volledig vrij zijn.”

Love and cure

Het begon allemaal met één fiets – en toen ook al met ‘love’ en het zoeken naar een ‘cure’. Zijn vrouw Michelle lijdt al jaren aan epilepsie en heeft problemen met dingen onthouden. Tot driemaal toe raakte ze haar rijwiel kwijt in de fietsenzee rond Amsterdam Centraal – iets wat ook mensen zonder geheugenkwaal vast weleens overkomt. „Ze kwam huilend thuis, ervan overtuigd dat haar fiets gestolen was”, herinnert Gregory zich, die hem vervolgens voor haar terugvond. Na het derde incident bond hij een grote zonnebloem aan haar stuur. „Nu kun je altijd je fiets terugvinden”, drukte hij haar op het hart.

Michelles epilepsie is de belangrijkste reden dat de twee Amerikanen in Nederland verblijven. De medicijnen die zij nodig heeft, kosten hier 5 euro per maand, en 400 dollar in de VS. Ook kreeg Michelle eerst een verkeerde diagnose in Florida, waardoor haar symptomen aanbleven. Ze werd veertien keer met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. „Er staat nog voor 800.000 dollar aan ziekenhuisrekeningen open”, verzucht Gregory. Teruggaan is dan ook geen optie.

Broodkruimelspoor van flowerbikes

Met het erger worden van de gaten in Michelles geheugen nam ook het Flowerbikeman-project grotere vormen aan. „Na een aanval reset haar geheugen zich naar 2004, dus ze herinnert zich wel dat we in Amsterdam zijn”, vertelt Gregory. „Ken je die film 50 First Dates met Adam Sandler? Dat is mijn realiteit – niet elke dag, maar wel elk halfjaar.” Michelle bleef in het begin – inmiddels werkt ze niet meer – nog wel naar haar werk gaan, maar kon zich dan de route niet herinneren. Gregory liet een soort broodkruimelspoor van met bloemen versierde fietsen achter, zodat ze wist waar ze moest afslaan. „Dat is hier aan de Haarlemmersluis begonnen, daarom is die plek belangrijk voor me”, zegt hij.

Gregory groeide op in Orlando, Florida. Daar had hij meerdere leidinggevende functies bij een supermarkt, een detailhandel en een keten pizzeria’s. Bij een van deze baantjes ontmoette hij Michelle. „Ze kwam de zuivel bezorgen, ze was een melkmeisje”, vertelt hij. „Nu is ze mijn zuivelprinses.” Gregory heeft Nederlandse wortels. „Mijn overgrootvader was een Fries en mijn overgrootmoeder kwam uit Brabant. Ze emigreerden in de jaren 1910 naar Florida, toen het nog vooral akkerland was.”

Ziekenhuisrekeningen steeds hoger

Van 2004 tot en met 2009 verbleven ze voor het eerst in Amsterdam, daarna keerden ze tijdelijk terug naar de States. „De economie was ingestort en Obama was aangetreden, dus wij dachten dat we goedkoop een boot en andere spullen konden kopen.” Het liep uit op een deceptie. Het stel kon nergens werk vinden en Michelles ziekenhuisrekeningen werden steeds hoger – voor zorg die haar niet hielp. Sinds 2018 resideert het stel weer in Amsterdam – illegaal. Omdat ze geen verblijfsvergunning hebben in Nederland, kunnen ze hier geen ziektekostenverzekering afsluiten.

Bedrijfsplan voor verblijfsstatus

Gregory werkt er hard aan om een verblijfsstatus in Nederland te krijgen en dat plan liep tot voor kort op rolletjes. Het idee is zijn bloemfietsen als bedrijf te registreren met een ondernemingsplan dat hij aan de IND kan presenteren. Dat plan liep vertraging op toen zijn Instagram-account ‘flowerbikeman’, waarop hij foto’s deelde van zijn creaties, in april gehackt werd. „Ik had zo veel [13.800] volgers, invloedrijke volgers ook – zoals Heineken”, treurt Gregory. „Na een depressieve week heb ik een nieuw account aangemaakt en roep ik iedereen op de oude te rapporteren.” Bij het originele account kan hij zelf niet meer komen; hij beheert nu ‘flowerbikemanamsterdam’ (ruim 600 volgers ) en ‘bloemenfietsman’ (950).

Dat Gregory een tevreden mens zal zijn wanneer hij zijn verblijfsstatus binnen heeft, is een verkeerde aanname. „Het voelt alsof ik mijn ziel verkoop”, zegt hij ernstig. Natuurlijk is het leuk als mensen naar hem lachen en complimenten geven vanwege zijn flowerbikes. „Maar ik deed het nooit voor andere mensen en het was zeker niet de bedoeling er geld mee te verdienen. Het doet me oprecht pijn dat ik dit moet doen om hier legaal te worden.” Hij verwacht ook niet dat een financiële impuls tot mooiere creaties zal leiden. „Nu moet ik het in de markt zetten en dat is niet wie ik ben of waar ik in geloof. Dat maakt het juist niet succesvol.” Uiteindelijk is ook dit plan door liefde ingegeven. „Ik doe het alleen om haar veiligheid te geven.”

De liefde gaat twee kanten op, Michelle én de fietsen – waar Gregory regelmatig gewoon op rondrijdt, versierd en al – hebben namelijk ook Gregory gered. „Jaren geleden woog ik 205 kilo en zat ik in een rolstoel, ik was geen gelukkig persoon.” Verder heeft hij ernstige rugklachten en heeft Michelle een tijdlang voor hem gezorgd. „Fietsen heeft me gered van overgewicht en het helpt ook bij mijn andere lichamelijke klachten. Als ik lang niet fiets, gaat mijn lichaam op slot.” Gregory organiseert vanwege die ervaring veel fietstochten voor Amsterdamse kinderen, die ook steeds vaker kampen met obesitas. „Ik wil ze stimuleren te bewegen – en dan wel op échte fietsen, niet die e-bike-onzin.”

Michelle vindt het prachtig wat Gregory voor haar doet, maar is vaak ook bezorgd. „Ze vreest dat ik te veel hooi op mijn vork neem. Met mijn rug hoef ik maar één keer verkeerd te vallen en ik kan mogelijk niet meer lopen.”

Wanneer hij fietst, draait hij graag luide muziek. Ook op de bloemenfiets die naast ons bankstel geparkeerd staat, prijkt een met paarse graffiti bespoten bluetooth-speaker. Gregory is vaak te zien in een Pink Floyd-shirt en heeft een tattoo van de Britse rockband, maar houdt ook van Prince, Liquid Soul en jazz. Één artiest torent boven alles uit: Madonna. „Zo veel van haar nummers drukken uit hoe ik in het leven sta, zoals Like it or not.”

Uitgescholden voor homo

Het liefst blijft Gregory in Amsterdam, met Michelle woont hij nu op een klein bootje in Noord – treffend genoeg in de buurt van de Flora- en Klaprozenweg. Hij heeft de stad wel zien veranderen sinds hij er in 2004 voor het eerst kwam – en niet ten goede. „Het is minder vrij dan het toen was en gewelddadiger. Ik had nooit verwacht dat ik in deze stad voor homo zou worden uitgescholden en in elkaar getimmerd zou worden”, zegt hij hoofdschuddend. Ook voor de wiet en THC-olie, die hij behalve recreatief ook gebruikt tegen pijnklachten, en Michelle tegen pijn en paniekaanvallen, hoeft hij niet meer in Nederland te blijven. „Als het alleen daarom zou gaan, waren we beter af in Colorado.”

Op dit moment is de verblijfsstatus het belangrijkste, maar wat Gregory erna van plan is? „Ik blijf de fietsen maken tot het niet meer nodig is – en dan keer ik dat de rug toe”, voorspelt hij. „Dan zal de waarde vertienvoudigen, ik weet hoe kunst werkt, haha. Kijk eens op sociale media, die fietsen domineren het internet.”

En toch zal het dan nog steeds om Michelle gaan. „Ook als mensen haar niet direct kennen; degenen die zich in de flowerbikes verdiepen komen vanzelf haar naam tegen. Zelfs als zij zich niets meer kan herinneren, zal Amsterdam mijn Michelle nooit vergeten.”

www.instagram.com/flowerbikemanamsterdam