Voorspelbare Louis C.K. wil té graag schuren

Voor beroemde artiesten valt er live veel te verhullen en bovendien zijn trouwe fans vaak niet het moeilijkste publiek. Bij de nieuwe nog titelloze show van de Amerikaanse stand-upcomedian Louis C.K. (54) is het verleidelijk om je te laten meevoeren door de emoties van het publiek. Dat houdt het bijna niet, bij het voorprogramma dat C.K. heeft meegenomen klinkt gelach waarin het ongeduld nauwelijks verborgen kan worden. Als de laatse support-act aankondigt dat ‘the funniest man on the planet’ eraan komt, krijgt C.K. een applaus dat menig artiest aan het slot zou belonen met een royale toegift. Wat willen jullie van me, vraagt C.K. sarcastisch als het publiek enigszins is gekalmeerd. Zijn aanwezigheid lijkt voor veel mensen al genoeg te zijn.

Inhoudelijk is het allemaal niet heel interessant. C.K. wil graag schuren en de randen op zoeken, maar doet dit veel te geforceerd waardoor het weinig effect sorteert. Al snel begint hij over racisme, maar hij heeft er eigenlijk niks zinnigs over te zeggen. Iets kan racistisch zijn en tegelijk waar, vindt C.K. Hij test deze hypothese in een verhaal over verschillen tussen mensen in koudere en warmere klimaten (‘nu is het niet racistisch’). Het is vooral niet erg grappig. En in een act waarin hij een Japanner, Noor, Italiaan en Fransman imiteert, weerklinkt de echo van stand-upcomedy van enige tijd geleden. Saai dus.

Er zijn ook best aardige nummers, waarin bovendien te zien is dat C.K. een goede acteur is. Bijvoorbeeld als hij beeldend uitlegt waarom de strafmaat bij moord afhankelijk zou moeten zijn van hoeveel levensjaren het slachtoffer nog te gaan zou hebben. Ook heeft hij een sterke, theatrale act over Jezus Christus: C.K. is erachter gekomen dat er véél meer verhalen over de messias bestaan dan enkel de flarden uit Jezus’ biografie die in films zitten verwerkt. C.K. heeft daarom een sterk staaltje Bijbelverhalen meegenomen die hij met veel jeu brengt.

Krankjorume brein

In C.K.’s beste werk krijg je een rondleiding door zijn bij vlagen krankjorume brein, waarbij je als kijker een proces ondergaat van ontkenning, medelijden, angst, herkenning en catharsis, in wisselende volgorde en met verschillend resultaat. In deze show blijft dit jammer genoeg uit, vooral omdat C.K. weinig spannende onderwerpen behandelt. Hij is nog altijd een fantastische stand-upper, maar als je show voorspelbaar is, is de oogst verre van optimaal.

Het gebrek aan originaliteit en spanning wordt enigszins vergoed door de aanwezigheid van een ánder soort spanning: hoe gaat C.K. om met zijn dubbele erfenis? In 2017 stapte hij tijdelijk uit de schijnwerpers, op een moment dat hij net bekend had zich schuldig te hebben gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag én terwijl hij door velen inderdaad gezien werd als ‘the funniest man on the planet’. C.K. is een van de eerste artiesten die zichzelf na een MeToo-schandaal van object van publieke furie weer naar het voetstuk van het podium probeert te krijgen. Het zorgt voor een bepaalde spanning en ongemak als je C.K. aan de gang ziet, maar met zijn podiumprestaties heeft het weinig te maken.