Het drong tot me door toen de ouders van een vriendinnetje van onze dochter ons onlangs uitnodigden om te komen eten. Zij gaven wat data door. Mijn man zocht de gaten in zijn agenda; ik die in de mijne. We kwamen uit op zaterdag 27 augustus als eerste mogelijkheid: een kleine drie maanden later.
Wat heb jij dan allemaal in je agenda, vroeg ik mijn man. Een korte samenvatting: een fietsinhaalweekend met zijn broers, eten met een tante die hij te lang niet gezien heeft, een boekpresentatie van een vriend, een ‘successenvieravond’ van zijn werk, een afscheidsborrel van een collega, drankje met vrienden van zijn vorige baan. „En ik wil ook nog bier drinken met Emile, kanovaren bij Hans en Olga, een dagje klussen in het nieuwe huis van Adriaan, grasmaaien bij mijn moeder.”
Ik lachte hem uit, maar moest daarna ook met de billen bloot. Net terug van een kleine week Spanje met de zaak voor ‘teambuilding en strategie’. Verder heb ik een dinerafspraak, een uitgestelde saunadate, een barbecue op het Mediapark gepland staan. En een gala, dat me bovendien al een week stress geeft vanwege de ontbrekende jurk. En binnenkort wéér een week zakelijk naar het buitenland. Verder: schoolborrel, hockeyborrel, buurtborrel, wie geeft er eigenlijk geen borrel? Onze dochter hoopt dat we al die kinderrijke borrels afgaan.
„Weet je nog vorig jaar tijdens corona, toen waren we iedere avond en weekend vrij en maakten we lange wandelingen.”
„En ik las elke week een boek.”
„Ik vond dat elke avond thuis eten eigenlijk ook hartstikke gezellig.”
We concludeerden dat we elkaar en onze dochter destijds meer spraken, en zo veel minder stress hadden. „Het is begonnen met op vakantie moeten dit voorjaar omdat we zo lang niet konden”, zei ik tegen mijn man. Inclusief de Schiphol-ellende waar we in terechtkwamen.
Onze dochter klaagt sinds kort aan het eind van iedere week dat ze doodmoe is. „Ik heb nooit meer tijd voor mezelf, mama, want ik moet elke dag na school naar iets stoms.” Omdat we haar zelf ’s middags niet altijd kunnen opvangen, zit ze dit seizoen inderdaad weer op allerlei clubjes, via haar school, voornamelijk bedoeld als surrogaat-kinderopvang. Mijn dochter koos voor skateboardles op maandag, dinsdag de knutselkookclub, en donderdag uit school naar theaterles. Over dat laatste hebben we iedere week ruzie, omdat ze theater het stomste vindt wat haar ooit is overkomen. En woensdag, vrijdag en zaterdag draait haar hockey weer op volle toeren. Op zondag is het ene kinderinhaalfeestje na het andere. De dochter: „Vorig jaar kwam ik elke middag uit school gewoon naar huis. Daar waren jullie gezellig aan het werk.”
Gisterochtend bij het ontbijt zetten we de situatie met zijn drieën op een rijtje. Stress, matig slapen, te weinig tijd voor elkaar, het gevoel dat het leven voornamelijk nog bestaat uit (sociale) verplichtingen. Nooit meer languit op de bank naar een slechte film kijken. Zelden de dingen doen die we helemaal zelf kiezen.
„Weet je, ik verlang steeds sterker echt terug naar corona”, zei mijn man. Ik reageerde wat verontwaardigd: „Wees blij dat je weer alles kunt.” En zo leuk was het nou ook niet altijd, zeker niet toen de scholen dicht waren. Maar toch snap ik hem wel.
Wat is er nu dan anders dan in 2019, vroegen we ons hardop af. Toen ervoeren we de situatie toch niet zo negatief? Onze eerste verklaring: alle inhaalmomenten. Inhaalfeestjes, inhaalvakanties. Als dat het is, dan zou het na de zomer weer normaal moeten worden.
We analyseerden verder. Is ons werk niet drukker dan in 2019? Er is een groot tekort aan arbeidskrachten op ieder terrein. Al die niet-ingevulde vacatures betekenen automatisch meer drukte voor degenen die wel werken. Hun agenda’s lopen over. We concludeerden dat ook daarin een deel van de verklaring schuilt.
Maar misschien is het ook psychologisch. We zijn aan de rust en vooral het niet-moeten gewend geraakt. In 2019 wisten we niet beter. En iedere grote omschakeling is lastig. Toen corona begon. En ook toen corona dit voorjaar weer verdween. Even doorbijten, en we zouden er weer aan gewend moeten zijn.
In het nieuws druppelen ondertussen de berichten binnen dat corona weer met een snelle opmars bezig is, en mogelijk binnenkort weer helemaal terug. „Dan kunnen we onze geboekte vliegvakantie op onze buik schrijven”, zei mijn man. „Maar wel kanoën bij Hans en Olga”, droomde hij. „In september weer lekker pas om negen uur achter het toetsenbord, in mijn soepjurkje.”
Aylin Bilic is headhunter en publicist.