Queru straalt vrolijkheid uit

Flink wat restaurants hebben de pandemie niet overleefd. Zo ontdekte ik dat het Mexicaanse Ruiseñor in Den Haag niet meer is. Het was een fijn restaurant waar chef Alberto Nol de Mexicaanse keuken op een creatieve, vernieuwende manier presenteerde en waar je, als je geluk had, hem vanuit de keuken hard opera hoorde zingen. Als je pech had, hield-ie er niet meer mee op. Zijn tweede zaak op de Haagse Prinsestraat is het kleine, sympathieke Queru Cantina Mexicana, waar de taco centraal staat. Het leuke aan dit restaurant was dat het volledig bemand werd door vrouwen.

Maar nu Ruiseñor dicht is, vinden we Nol in de keuken bij Queru, en omdat mannen nu eenmaal altijd ruimte innemen, is de vrouwelijke dominantie helaas weg.

Daar waar Ruiseñor altijd rustig was, is Queru meestal druk, omdat het een toegankelijk restaurant is. Vriendelijk geprijsd met een informele sfeer. We komen er graag. Dat valt de bediening overigens niet op, want iedere keer vragen ze of het onze eerste keer is.

Queru, een afkorting voor querubín, wat ‘engel’ betekent, straalt vrolijkheid uit: Mexicaanse muziek klinkt uit de boxen, de muren hebben knallende kleuren waardoor je een colorblock-motief krijgt: rood, blauw en geel, en je vindt er kleine accenten als poppen en cactussen en Frida Kahlo aan de muur.

De keuken is pal achter de bar en is superklein en krap. Die bar serveert lekkere cocktails: mijn tafelgenoot drinkt zijn favoriet, een ‘smoking Margaritha’ met mezcal, limoensap en tequila en een ‘smokey Paloma’ op basis van mezcal, limoen en paloma.

De kaart, een QR-code die je met je mobiel moet scannen en waar je de bestelling op doorgeeft, is flink ingekort sinds ons vorige bezoek. De ceviche ontbreekt, net als de octopus, twee favorieten. Ik besluit mijn teleurstelling in te slikken, want tot mijn grote vreugde zie ik de tres leches cake als dessert op de kaart staan, die is nieuw.

We willen beginnen met de oesters, die komen met een vinaigrette van mezcal en hibiscus, rauwe ui en kerstomaat. Ik vraag of de mijne zonder mezcal kan, omdat ik geen alcohol drink. Na overleg met de chef stelt ze voor om het te vervangen door een saus van passievrucht – maar daar zit wel tequila in. Ik kijk dan maar toe hoe mijn tafelgenoot van de oesters geniet.

We kiezen ook de gegrilde zoete aardappel met een mayonaise van Madame Jeannette en koriander, krokante uitjes, ingelegde ui, rucola en piloncillo-siroop. Piloncillo is een onbewerkte versie van pure rietsuiker. Ik vind het een lekker gerecht, heel harmonieus in smaak, hoewel je wat meer contrast zou verwachten gezien de samenstelling.

De charme van avocado

MogoMogo wordt op de kaart omschreven als ‘Mexicaanse bitterballen’ gemaakt van bakbanaan en kokosroom gerold in een mix van polenta en inkt van inktvis. Het zijn mooie, zwarte balletjes, krokant van buiten, romig van binnen. Lekkere zacht-hartige smaak met een zoetje van de kokos en een hint van kaneel. De balletjes komen op een bedje van guacamole met stukjes ingelegde ui. Die guacamole en ingelegde ui vormen de rode draad van de gerechten. Als een soort basisgarnituur. Het is jammer dat hipsters de avocado geannexeerd hebben en alle charme eraf hebben geïnstagrammed, want guacamole blijft echt lekker.

Na de starters komt de eerste taco met confit van kip. Taco’s moet je gewoon met je handen eten, daar moet echt contact plaatsvinden. Terwijl ik de mensen om me heen negeer die met mes en vork eten, druipt de saus over mijn hand en eet ik moedig door.

De ‘taco de baja prawns’ is met tempura van garnalen. Hele goede tempura: droog, krokant deeg, niet vet. Daarbij een kleine maistortilla, chipotle-mayonaise (chipotle is gerookte jalapeñopeper), pico de gallo (een saus van tomaten en ui) en cajun kruiden. Vol van smaak met een hint van rokerigheid.

De Taco Ruiseñor is met gewokte stukjes rundvlees, groene asperges, bimi, een gekaramelliseerde saus met gember met wat guacamole en drie taco’s erbij. Dit kun je zien als hoofdgerecht dat je met zijn tweeën deelt. Niet superspannend, maar wel smakelijk allemaal.

We knallen uit elkaar, maar het dessert wil ik niet missen. Ik moet opnieuw de kaart scannen en voel dan mijn ogen bijna uit mijn oogkassen ploppen. „Er staat nu wel octopus op”, zeg ik verontwaardigd tegen mijn tafelgenoot. We vloeken een beetje, want als de keus is tussen octopus en vlees, wint altijd de octopus. Even zo zorgelijk vind ik het dat ik de desserts niet meer op de kaart kan vinden. De vriendelijke dame van de bediening stelt me gerust, er zijn er drie waar we uit kunnen kiezen: churros met dulce de leche, sorbet van piña colada en de tres leches cake. Ik kies zonder aarzelen die laatste omdat ik daar al zo lang benieuwd naar ben en nog niet de gelegenheid heb gehad hem zelf te maken.

Even later komt ze terug met de mededeling dat de desserts op zijn. Op! De desserts! Allemaal! De hele maaltijd verheugde ik me erop. Dit is een bruut onderbroken voorspel waarna je het huis uitgeschopt wordt. Wat zonde, het eten is lekker, de sfeer is goed, maar je gasten zonder dessert naar huis sturen, dat kan echt niet.