Watergate: touwtrekken om geheime stukken

Een Amerikaanse president die zich vastklampt aan de macht. Die journalisten tegenwerkt. De waarheid verdraait. En een reeks schandalen die zijn val in gang zetten – of niet. Met die premisse is kaartspel Watergate een heerlijk spel voor deze tijd, gesitueerd rond het beruchte Amerikaanse afluisterschandaal, 1972-1974.

Watergate speel je met twee spelers. De ene kruipt in de huid van Richard Nixon, de president die afluisterapparatuur liet installeren bij zijn politieke tegenstanders. De ander speelt een team redacteuren van The Washington Post die koste wat kost de waarheid boven tafel proberen te krijgen. Dit is een asymmetrisch spel: de twee spelers beschikken over een eigen stel kaarten met compleet verschillende krachten. Nixon heeft een kaart waarmee hij een persconferentie kan geven, terwijl de journalist kan graven in de ‘Pentagon Papers’. Ook de wijze waarop de twee partijen winnen of verliezen verschilt. De journalist moet bewijsstukken verzamelen. Nixon probeert die bewijzen juist te blokkeren. Zo voorkomt hij verlies, maar hij wint pas als hij zijn ambtstermijn weet vol te maken.

Aan de zijkant van het bord vindt het getouwtrek om geheime stukken plaats. De journalist probeert bewijsstukken naar zich toe te trekken. Nixon trekt terug, maar probeert tegelijkertijd ambtstermijnfiches binnen te slepen.

Knap is dat Watergate voelt als een ware machtsstrijd. De Nixon-speler beheert een zakje waaruit op gezette tijden bewijsstukken op het bord komen te liggen. Het voelt heroïsch om als Bob Woodward op onverwachte momenten nieuwe bewijsstukken uit Nixons zakje tevoorschijn te brengen. En als je als Nixon een bewijsfiche terug in de zak stopt, voelt het ook écht alsof je een smerig trucje uithaalt.

Met de flow zit het helemaal goed. Aanvankelijk kan Nixon de macht van het Witte Huis aanwenden om dramatische zetten uit te voeren, zoals het plots beëindigen van een ronde. Naarmate er meer rondes verstrijken, beginnen de speldenprikjes van de journalist te steken en worden steeds meer samenzweerders ontmaskerd.

Jammer dat de krukkige vertaling de beleving soms tegenwerkt. Nu is het sowieso een ondankbare taak om een diep-Amerikaans spel te vertalen. ‘Volg het geld’ zal altijd suffer klinken dan ‘Follow the money’. Maar de administration is geen administratie, dat is de regering.