Ik zit op kantoor liever in een dal, dan op de top

Zo. Hoe was jullie zomer? Even helemaal niks gedaan, behalve dagdromen, wandelen en vogels kijken – zoals ik jullie voor de vakantie geadviseerd had? Of toch weer zitten piekeren over werk, baas en collega’s? Toen ik eind vorige week mijn sociale media na een lange zomer weer eens aanzwengelde, kreeg ik toch de indruk van dat laatste.

Zo twitterde iemand naar me dat hij tijdens zijn vakantie in de meegenomen vakliteratuur ‘stromend leiderschap’ had horen langsklotsen en nu een waterhoofd heeft; durfde een ander niet meer terug naar kantoor omdat een collega had gezegd na de vakantie ‘ergens quick and dirty met een satéprikker doorheen te gaan’; wilde een derde graag van me weten wat ‘aanjaagcirkels’ zijn (ik denk een soort hoepels); en was een vierde bang dat „de stevig neergezette laterale spin off van de op haar werk ingezette draagvlakverbreding” bij terugkeer als een boemerang in haar gezicht uiteen zou spatten.

Maar ik moet eerlijk toegeven dat het mij zélf deze zomer ook niet helemaal lukte me los te rukken van mijn werk. Dat kwam door een Britse studie die ik op Twitter zag langskomen waaruit bleek dat mensen met een flexbureau jaarlijks gemiddeld twee weken (!) kwijt zijn met het zoeken naar een werkplek – huilen – maar vooral door een verhaal in mijn eigen krant waar ik maar over blééf nadenken.

Het was een interview met de Amerikaanse schrijver en columnist van de New York Times, David Brooks waarin hij vertelde over zijn nieuwste boek The second mountain.

Daarin legt hij uit dat we allemaal de eerste berg van ons leven beklimmen, namelijk die van succes, scoren, reputatie, werk en carrière; maar dat we pas écht gelukkig kunnen worden als we ook een tweede berg beklimmen, namelijk die van de betekenisgeving, het omzien naar anderen en het onderdeel uitmaken van een hoger, breder gedeeld levensdoel.

Die tweede berg kunnen we volgens Brooks echter alleen bereiken nadat we door een diep dal zijn gegaan en we er achter komen dat het ware, bestendige geluk bestaat uit momenten van intense gedeelde ervaringen met anderen. En dat de ‘eerste berg’ slechts vluchtig succes brengt.

Het toeval wilde dat ik toen dat las, ik net zélf op een berg stond, de Tafelberg om precies te zijn, en daar was ik met mijn dochter helemaal op eigen kracht opgeklauterd – de kabelbaan was in revisie – met recht een intense, gedeelde ervaring.

Ik constateerde dat mijn leven daardoor zeker meer vervuld was dan ervoor, maar voelde ook dat ik alweer aan het uitkijken was naar nieuwe, volgende bergen.

Want dat is natuurlijk een beetje het nadeel van bergen als metafoor: als je er ééntje bedwongen hebt wil je er steeds meer op, en, ook al zo menselijk, wil je steeds hoger. Ik vreesde daar op de Tafelberg, dat er binnenkort weer een andere managementgoeroe zal opstaan die zegt dat er niet twee, maar drie, wat zeg ik: dat je een heel gebergte op moet voor je gelukkig kunt worden. En voor je het weet ben je je hele leven bergen aan het opzwoegen zonder ooit rust te vinden.

Maar ik dacht ook: waarom moet je per se door een diep dal voor je een volgende berg op kan? Je hoeft de ene berg toch niet helemaal af om de volgende te kunnen beklimmen? Wat is er sowieso mis met afdalen? Ik ben vaak gelukkiger als ik daal, dan als ik stijg.

Maar ik dacht vooral: waarom moeten we eigenlijk altijd naar de top in onze carrière? Zeker op kantoor zit ik zélf vaak liever in een dal. Daar is het een stuk minder eenzaam, kun je nog eens een praatje maken met gelijkgestemden, zijn er veel meer mensen die je kunnen adviseren, is het beschut en staat veel vaker het bier koud.

Het was op dat moment dat ik dacht: zo zou ik deze rubriek ook graag wat meer willen zien het komend seizoen: niet als een top waar iedereen een potje gaaf zijn zingeving en targets staat te halen, maar als een dal waar we samenkomen, elkaar steunen en tips geven.

Natuurlijk blijf ik ook experts bellen voor carrièreadvies, maar ik wilde vooral met jullie via Twitter en LinkedIn meer inzichten gaan delen – hoe jullie denken over werk, waar jullie je aan ergeren, hoe jullie problemen aanpakken op kantoor en waar je juist gelukkig van wordt. Laten we eens wat vaker met elkaar meedenken.

Om daarmee maar meteen een begin te maken, wilde ik misschien wel mijn beste advies ooit over bergen delen, en dat is het advies dat een wijze man me deze vakantie gaf. Hij gaf me de tip dat je een berg niet altijd helemaal op hoeft om gelukkig te worden, je kunt ook tot halverwege gaan zei hij, dan heb je vaak al heel veel moois gezien en dat leek me nou ook een handige tip voor jullie.

Zeker in een wereld waar managementgoeroes je maar blijven opjagen om door te klimmen.

Dit waren de ergste jeuktweets deze zomer

RAPOSTHUMUS R.A. Posthumus @Japked help aanjaagcirkels, lopende projecten, zoekende organisaties in https://t.co/4A2C0ZSoko wat moeten we dorn want het is een groot probleem 29 augustus 2019 @ 15:50

Volgen

Miriam3452 MiriamvP @Japked Ooit gewerkt voor tent die medewerkers vroeg organisatie sensitief te zijn. Lees: om kunnen gaan met de wereldvreemde narcistische mafketels in het management 29 augustus 2019 @ 10:30

Volgen

harryspek Harry Spek Hallo @Japked . In Den Helder vragen we ons al tijden af wat “wijkgericht werken” is. Maar nu weten we het eindelijk, dankzij een powerpoint van de bij het Sociaal Domein betrokken wethouders.
Trouwens, eerste vinkje is ook mooi. En 4e vinkje is echt sterk. https://t.co/He7xseylUu 1 augustus 2019 @ 11:04

Volgen

MvanOstaijen Mark van Ostaijen Net verzoek voor lezing gehad van @ministerieJenV over ‘doorleefd streefbeeld’, ‘stip op de horizon’, ‘(business) architecten de stip tastbaar maken’ en ‘concrete architectuur principes en afspraken over interoperabiliteit’.
Euhm, waarrrr gáát dit over? @Japked
@rengelfriet https://t.co/uS1Zz8Ggzb 21 juli 2019 @ 20:05

Volgen

titia_k Titia Ketelaar @Japked 2/2 ‘En er is meer nodig. Integraler werken aan de leefbaarheidsvraagstukken betekent ook dat het Leefbaarheidsprogramma daadwerkelijk leidt tot integraler werken met de andere relevante beleidsvelden van de provincie’ 19 augustus 2019 @ 12:11

Volgen

Hoe was jouw week? Japke-d. Bouma wil het graag weten. Tips via Een versie van dit artikel verscheen ook in NRC Handelsblad van 4 september 2019.