Pozostałości po Półwyspie Valyriańskim na aktualnej mapie Essos.
Valyriańskie Włości – mocarstwo, które znajdowało się na kontynencie Essos, zniszczone na sto lat przed Podbojem przez kataklizm zwany Zgubą Valyrii.
W czasach swej świetności obejmowało większą część wschodniego kontynentu, sięgając do terenów obecnie należących do Wolnych Miast i Smoczej Skały na wybrzeżu Westeros. Szybko stało się zaawansowaną cywilizacją, dominującą na kontynencie militarnie, kulturowo i ekonomicznie. Jej stolicą było miasto Valyria.
George R.R. Martin stwierdził, że Valyria w przedstawionym średniowiecznym świecie jest zasadniczo odpowiednikiem Rzymskiej Republiki: ogromne, zrujnowane i w większym stopniu utracone imperium, posiadające tak zaawansowane technologie (w odniesieniu do ich czasów), że ludzie żyjący w ciemnych wiekach po jego upadku postrzegają je jako niesamowite i legendarne.
Historia[]
Valyrianie znajdują smocze jaja.
Valyria niegdyś była małym narodem, zamieszkującym Półwysep Valyriański i zajmującym się wypasem owiec. Gdy jednak odkryto smoki, mieszkające na terenach Czternastu Płomieni – znajdującym się na półwyspie skupisku wulkanów – Valyrianie oswoili je za pomocą magii i wyszkolili do celów militarnych. Dzięki tym zwierzętom cywilizacja ta szybko rozszerzyła swe wpływy i utworzyła imperium ze stolicą w mieście Valyrii. Smoki rosły, magia była codziennością, a imperium zasłynęło z tworzenia mieczy o niesamowitej wytrzymałości i ostrości.
Droga do władzy[]
Oswajanie smoków.
Jakieś pięć tysięcy lat temu, rozwijające się imperium było w stanie wojny ze starym Imperium Ghiscarskim. Dzięki pomocy smoków Valyria zwyciężyła każdą bitwę, a w ostatniej z nich zniszczyła stolicę wrogiego imperium, Stare Ghis. Po zwycięstwie Valyria rozszerzyła swe wpływy na ghiscarskie kolonie położone w Zatoce Niewolniczej i kontynuowała kolonizację i kolejne podboje.
Wojna z[]
Kiedy Valyrianie zwrócili uwagę starożytnej cywilizacji Rhoynarów, książę Garin Wielki poprowadził armię ćwierć miliona wojowników przeciwko imperium. Były to daremne działania, a porażka była katastrofalna. Ocaleli Rhoynarowie uciekli do Dorne, prowadzeni przez królową-wojowniczkę Nymerię. Bardowie w swych pieśniach śpiewają, że 10 000 statków, które przypłynęły do Westeros, było pełne kobiet i dzieci, gdyż większość mężczyzn zginęła w walce z Valyrią.
Valyriański imperializm i ekspansja na zachód[]
Valyria wciąż rozwijała się, zdobywając wielu niewolników z podbitych ziem i wysyłając ich do kopalni w Czternastu Płomieniach oraz wykorzystując przy budowach wielkich miast i dróg prowadzących do stolicy imperium. Miasta zbudowane przez Valyrię to m.in. Oros, Mantarys, Tyria oraz wszystkie z Wolnych Miast z wyjątkiem Braavos.
U szczytu swej potęgi, imperium rozciągało się przez większość wschodniego kontynentu. Na około dwa wieki przed Zgubą, Valyria rozszerzyła swój wpływ na zachodnie wybrzeża Essos. Skolonizowała Smoczą Skałę – wyspę na wąskim morzu i zbudowała na niej twierdzę (prawdopodobnie mającą posłużyć za przyczółek do handlu z Siedmioma Królestwami).
Zguba Valyrii[]
Kataklizm, który miał miejsce około stu lat przed Lądowaniem Aegona, w którym miasto Valyria zostało doszczętnie zniszczone, a imperium popadło w ruinę. Część Półwyspu Valyriańskiego została rozszczepiona na mniejsze wyspy, a woda, która przepłynęła między nimi, zaczęła dymić i gotować się, tworząc Dymiące Morze. Obecnie tereny te uważane są za nawiedzane przez demony, a większość ludzi boi się tam płynąć.
Dziedzictwo[]
Większość kultury valyriańskiej, rzemiosła i języka zostało stracone w czasie Zguby. Potomkowie Valyrian rozsiani byli po całym świecie, w tym wielu w zachowanych koloniach, które po kataklizmie uzyskały niepodległość – Wolne Miasta i miasta Zatoki Niewolniczej. Ocaleni zasymilowali się z innymi kulturami, a ich potomkowie mówią w różnych, lokalnych dialektach valyriańskich.
Valyria pamiętana jest za swą umiejętność szkolenia smoków i używania ich jako broni w trakcie swych podbojów. Targaryenowie posłużyli się nimi do zapanowania nad Siedmioma Królestwami. Imperium znane było też z kucia bardzo wytrzymałych mieczy z valyriańskiej stali – magicznego stopu, nadającego broni niezrównaną jakość. Tajemnica kucia tego metalu prawdopodobnie została stracona wraz z imperium, a miecze z niego wykonane stały się bardzo rzadkim skarbem.
Kultura[]
Rząd[]
Imperium Valyrii nie było ani królestwem, ani imperium. Zamiast tego, każdy z lordów – wolnourodzonych ludzi, miał władzę rządową. W praktyce jednak dominowało czterdzieści szlacheckich rodzin o silnych, magicznych zdolnościach („Panowie Smoków”). Targaryenowie panowali nad smokami, było im jednak daleko do tych najpotężniejszych.
Magia[]
Mieszkańcy Valyrii byli silnie uzdolnieni w dziedzinie magii. Ich potężni czarodzieje wraz ze smokami byli niepokonani i to dzięki nim imperium osiągnęło swoją wielkość. Smoki były kontrolowane przez bicze, magiczne rogi i czary.
Język[]
Rodowici Valyrianie posługiwali się językiem starovalyriańskim.
Architektura[]
Valyrianie słynęli ze swych umiejętności kształtowania kamienia. Mówi się, że dawni magowie z Valyrii nie używali dłut i nie cięli kamienia, a obrabiali go przy pomocy magii i ognia. Dzięki temu mogli kształtować go jak chcieli. Valyriańskie drogi istnieją aż do dzisiaj; jak również twierdza na Smoczej Skale, Długi Most i Czarny Mur.
Niewolnictwo[]
Valyrianie posiadali tysiące niewolników z całego kontynentu; pracowali oni w kopaniach pod wulkanami Czternastu Płomieni, gdzie pozyskiwano złoto i srebro. Bunty niewolników były powszechne w kopalniach, ale Valyrianie z pomocą czarów szybko je tłumili. Podczas wojny brano wielu niewolników, a w czasie pokoju – hodowano ich.
Religia[]
Valyrianie wierzyli w wielu różnych bogów; wśród nich był Balerion, Meraxes i Vhagar. Aegon Zdobywca nazwał ich imionami swoje smoki, choć potem przeszedł na Wiarę Siedmiu.
Tradycje[]
Powszechne w starej Valyrii były praktyki kazirodcze; zwyczajowo, kojarzyło się brata z siostrą. Na Smoczej Skale, Targaryenowie kontynuowali kazirodcze małżeństwa i poligamię, aby zachować czystość krwi.