Scott Beekhuizen (Prins S. en de Geit): ‘Vrij zijn, dansen, even geen angst. Euforie. Dit is waar we het voor doen’

Woensdag 8 mei

Kater

Ik word wakker. Kater. Gisteravond was het feest, want de lieve kunstenaars SOGO hadden hun nieuwe kunstwerk af: een grote muur vol vogels op Café Zèta. Het is prachtig. Iconisch. Pontificaal op de Grote Markt in Den Haag waar we al zo lang komen. Dus gisteren was er liefde en bier. Wat een geluksvogels.

Vandaag naar Museum Voorlinden met Daan. Daan is lief. Raar dat ik nog nooit naar Voorlinden ben geweest, terwijl het zo dichtbij is. Ik ken het alleen van de foto’s op Instagram. Ik verheug me op het zwembad.

In Amsterdam wordt door studenten de UvA bezet en ik sta te kijken naar een hyperrealistische sculptuur van twee onrealistisch grote oude mensen in badkleding. Voorlinden is prachtig. Ik vind de kleine liftdeurtjes heel leuk. Maar iets knaagt. Dat knagen kan kunst mooier maken, omdat kunst dat knagen even minder kan maken. Of misschien juist erger. Misschien wel allebei tegelijk. Ik weet het niet. Het knaagt hardnekkig vandaag.

In de auto terug met Daan even de wereld bespreken. „Gaat niet zo goed, hè.” „Nee.” Maar laat de wanhoop niet winnen.

In de avond met Melissa thuis, dat is fijn. Lieve lief. Samen op de bank. Elkaar vasthouden. Het is belangrijk om iemand te hebben die je vast kan houden, en jij hen.

Donderdag 9 mei

Oerrock, Friesland

Wakker. We mogen weer. Vanavond spelen. We spelen op Oerrock in Friesland. Oerrock ken ik niet. Ben benieuwd waar we terecht gaan komen. Geiten van stal!

In de bus. Lekker, de zon schijnt. Lange reis vandaag. Friesland is ver van Den Haag. Marne vertelt over het Venetië van Zuid-Holland en over de komeetstaartgoudvissen in de Hornbach. Dat ze ons zo missen.

Dan is er even stress, want de geluidsman zit nog ergens in een kano. Maar de crisis wordt snel gemanaged. Gelukkig.

Onderweg luister ik naar een podcast over Drake en Kendrick. Steeds terugspoelen, want ik dwaal snel af. De beelden van het politiegeweld in Amsterdam gaan niet uit mijn hoofd. Een kennis is opgepakt tijdens de protesten en zit nog vast. Volgens alle omstanders onschuldig. Volgens mij ook.

We komen aan in Ureterp. Of nee Oerterp, vandaar Oerrock. De mensen zijn lief hier, en de geluidsman is op tijd uit de kano ontsnapt. Nu eten en voorbereiden.

We staan naast het podium. Alles is opgebouwd en ready to go. Daniël is z’n drumstok voor de koebel kwijt en gebruikt vandaag een pollepel. Ik heb zin om te spelen en te dansen.

De show is genieten, ons partijtje gaat goed, het publiek is gezellig. Met zo veel mensen samen springen, samen dansen, samen zijn. Vrij zijn, ongenuanceerd dansen, even geen angst. Euforie. Dit is waar we het voor doen. Wat een leven hebben we. Ik weet niet waar ik in geloof, maar met zo veel mensen dansen en „kei blij in de rij voor de kinderboerderij” zingen voelt soms spiritueel. Al knaagt er iets.

In maart hebben we ons tweede album, Partijtje, uitgebracht. Dat album gaat over proberen te blijven dansen in een wereld die langzaam afbrokkelt. Dansen als remedie of toch op z’n minst verlichting. Vanavond was weer zo’n avond. De pollepel werkte toch minder dan een drumstok. Maar dat mocht niet deren.

Vrijdag 10 mei

Geheim

Wakker. Rustige dag vandaag. Vanavond Son Mieux in Amare, daar verheug ik me op. Ik word gebeld, heel leuk nieuws! Helaas nog geheim… Overdag vrij. Koffie op het terras met lief en Eva. Lekker, de zon schijnt.

Dan naar huis. Ik verdrink in m’n telefoon. Protest, studenten, politiegeweld, Joost, diskwalificatie, of niet, wat is er aan de hand, het Songfestival is niet politiek, wel politiek, coalitie, Geert, Caroline, hoofdlijnen. Denkt er iemand nog aan de kinderen in Gaza? Of over Oekraïne? Of het klimaat?

De aarde beeft. Wat een puinhoop.

Dan Son Mieux in Amare. Son Mieux is geweldig, de show is waanzinnig. Wat een band. Samen vieren, springen, samen zijn. Ik dans en geniet. Al knaagt er iets. Son Mieux is echt heel goed.

Zaterdag 11 mei

Clamotterock in België

Wakker. Vanavond spelen. Partijtje in België: Clamotterock. We mogen weer. In de bus naar België. Joris heeft zijn neus gebroken tijdens het boksen. Nu mag hij niet meer boksen. Arme Joris.

Joost is gediskwalificeerd. Nu echt. Arme Joost.

We zijn op Clamotterock. Lekker, de zon schijnt. Daniël heeft een nieuwe drumstok en de geluidsman zit niet in een kano. Wat hebben ze luxe toiletcabines hier! Ondertussen vluchten Palestijnen Rafah uit. Eten en voorbereiden.

Vlak voor de show. Er is een technisch probleem, maar de tijd dringt. Er worden plannen gemaakt. Wat gaan we doen als dit niet wordt opgelost? Dan, precies op het moment dat we moeten beginnen, is het verholpen en kunnen we. Gelukkig.

De show gaat goed. Het is warm, maar zweet is niet erg. Sommige mensen moeten vandaag een beetje aan ons wennen, maar als we uiteindelijk met z’n allen naar de kinderboerderij gaan, gaat iedereen mee. Fijn. Al knaagt het. De geitenfamilie is weer wat gegroeid vandaag.

Zondag 12 mei

Geitenhok

Wakker. Ik ben onrustig. Het stormt deze week, al schijnt bijna elke dag de zon. Vanavond op vakantie.

Eerst even naar het geitenhok: onze studio en repetitieruimte. We moeten nog een filmpje maken voor de sociale media van Rock Werchter. Bella en Chanel staan lekker in het zonnetje als ik aankom. Soms zou ik willen dat ik een geit was. Of een ander dier.

Dan naar huis, spullen pakken. Ik ga een paar dagen met vrienden naar een huisje op Goeree-Overflakkee. (Goeree-Overflakkee, ik denk nog steeds dat dat een grap is). Het is een jaarlijkse traditie. We noemen het ‘de boel’, van even de boel de boel. Er is deze dagen een hoop boel om de boel te laten.

Als we aankomen zitten we buiten in de zon en kletsen bij. Iedereen heeft een heel hectische week gehad. De wereld is nooit meer rustig, maar soms lijkt het alsof er weken zijn waarin de chaos overal tegelijk piekt. Afgelopen week was zo’n week.

Maar nu even de boel de boel. Al knaagt het.

Maandag 13 mei

De boel

De boel de boel.